Bezpieczny przedszkolak

"Wszystkiego, co naprawdę trzeba wiedzieć, nauczyłem się w przedszkolu - o tym, jak żyć,co robić, jak postępować, współżyć z ludźmi, patrzeć, odczuwać, myśleć, marzyć i wyobrażać sobie lepszy świat". Robert Fulgrum

Przedszkole, jako jedna z pierwszych instytucji, z którymi styka się dziecko, ma możliwość wyrobienia określonych postaw i umiejętności w kontaktach z innymi ludźmi. Jego wychowawcza działalność ma ogromne znaczenie dla ukształtowania osobowości dziecka. Charakteryzująca dzieci w tym wieku naturalna aktywność, ciekawość i skłonność do naśladownictwa, łatwość czerpania wiedzy z otoczenia, a także wrażliwość emocjonalna, stwarzają korzystne warunki do osiągnięcia pozytywnych efektów zamierzonych działań. Aby jednak dziecko przyswoiło sobie określone normy zachowań i stosowało się do nich, trzeba poddawać je przez dłuższy czas odpowiednim działaniom, wykorzystując każdą nadarzającą się okazję. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, że jeśli nie można uniknąć pewnych sytuacji, (wychodzenie dzieci przedszkolnych po zakupy, poruszanie się po poboczu), to należy wyposażyć dzieci w takie umiejętności, by unikały zagrożenia. Pod hasłem "unikanie zagrożeń" należy przekazać dzieciom wiadomości dotyczące nie tylko bezpieczeństwa na drodze , ale również wiedzę mającą uchronić je w przyszłości przed niebezpieczeństwami, przed staniem się ofiarami przestępstw. Zagrożenie przestępczością i wykroczeniami, jak również istniejące w naszym społeczeństwie patologie społeczne zmuszają do podjęcia odpowiednich działań profilaktyczno - edukacyjnych szczególnie w stosunku do dzieci, które ze względu na swoją ufność wobec dorosłych są często ofiarami przestępstw.

Współczesny świat stwarza w coraz szerszym zakresie zagrożenia życia ludzkiego, a najbardziej zagrożenia bezpieczeństwa dzieci. Wciąż wzrasta liczba wypadków drogowych, w których poszkodowanymi są dzieci. Te niepokojące informacje znajdujemy w codziennej prasie i raportach policyjnych. Często wypadki spowodowane są lekceważeniem obowiązujących zasad. Dlatego też zagadnienia dotyczące bezpieczeństwa stały się dla nas nauczycieli bardzo istotna sprawą. Należy podejmować działania, które będą podnosić świadomość naszych wychowanków na temat unikania zagrożeń. Najważniejsze jest, aby dziecko dowiedziało się, jakie mu grożą niebezpieczeństwa i umiało je rozpoznawać

Jak chronić dzieci przed niebezpieczeństwem, które może je spotkać? Jest tylko jedno rozwiązanie - uświadamiać i kształcić dzieci: na teraz - aby uchronić ich życie i zdrowie, na przyszłość - aby stały się jutro rozsądnymi młodymi ludźmi.

Rodzice zapraszamy do rozmów i własnej edukacji wpierającej naszych w wychowanków w nabyciu takich kompetencji jak:

BEZPIECZNE PORUSZANIE SIĘ PO DROGACH

Dziecko powinno wiedzieć:

jakie są zasady ruchu drogowego dla pieszych;
jakie niebezpieczeństwa mogą spotkać je jako uczestnika ruchu drogowego w najbliższym otoczeniu;
powinno wiedzieć o konieczności noszenia różnych elementów odblaskowych w czasie poruszania się po drogach (szczególnie poza miastem, w czasie od późnej jesieni do wczesnej wiosny i przy niekorzystnych warunkach atmosferycznych);
dziecko powinno wiedzieć, że policjant jest osobą, do której zawsze może się zwrócić o pomoc, gdy znajdzie się w niebezpiecznej sytuacji;
wie, jaka jest rola pracy policjanta w ruchu drogowym;
zna, jakie są zasady bezpiecznego podróżowania samochodem osobowym (zajęcie miejsca w foteliku, zapięcie pasów, zachowanie spokoju podczas jazdy);
rozumie, jakie są zasady bezpiecznego i kulturalnego zachowania się w środkach komunikacji publicznej.

BEZPIECZEŃSTWO PODCZAS ZABAW

Dziecko powinno wiedzieć, że:

nie wolno oddalać się z miejsca zabawy bez zgody i wiedzy osoby dorosłej;
nie wolno podejmować niebezpiecznych zabaw, korzystać z niebezpiecznych

przedmiotów podczas zabaw z rówieśnikami;

nie wolno bawić się w miejscach niedozwolonych;
z zabawek, przyborów i sprzętu należy korzystać zgodnie z ich przeznaczeniem;
o uszkodzonych zabawkach i sprzęcie terenowym należy zawsze informować osobę dorosłą;
o wszelkich dolegliwościach, skaleczeniach czy też złym samopoczuciu również należy informować osobę dorosłą.

GROŹNE PRZEDMIOTY I URZĄDZENIA

Dziecko powinno wiedzieć, że:

z urządzeń elektrycznych mogą korzystać tylko osoby dorosłe;
nie wolno podłączać do prądu urządzeń samodzielnie skonstruowanych;
nie wolno bawić się kuchenką gazową;
nie wolno bawić się ostrymi przedmiotami;
nie wolno zbliżać do pracujących maszyn i urządzeń elektrycznych,
w sytuacji zagrożenia należy dzwonić pod numery alarmowe: 112 - 997,998,999.

ZAGROŻENIA ZE STRONY ZWIERZĄT

Dziecko powinno wiedzieć, że :

nie wolno dotykać dzikich zwierząt;
nie wolno zbliżać się do zwierząt, których nie znamy;
nie wolno wchodzić na teren, którego pilnuje pies;
w sytuacji zagrożenia atakiem psa bądź innego zwierzęcia należy zachować spokój.

NIEBEZPIECZNE ROŚLINY

Dziecko powinno wiedzieć:

które rośliny są szczególnie niebezpieczne dla człowieka;
co dzieje się gdy człowiek zje coś trującego i jak ważna jest wtedy szybka pomoc medyczna.

ZAGROŻENIA ZE STRONY DOROSŁYCH

Dziecko powinno wiedzieć że:

nie wolno ufać dorosłemu, który coś obiecuje dziecku i chce je gdzieś zaprowadzić;

gdy znajdzie się w trudnej w sytuacji i gdy zaczyna się bać, należy zwrócić się o pomoc do policjanta, strażnika miejskiego lub do innej osoby zajmującej się niesieniem pomocy;
znajomość imienia, nazwiska i miejsca zamieszkania dziecka ma duże znaczenie w sytuacji jakiegokolwiek zagrożenia.

NIEBEZPIECZEŃSTWO KRADZIEŻY, KONIECZNOŚĆ PILNOWANIA SWOICH RZECZY I CHRONIENIA DOMOWEGO DOBYTKU

Dziecko powinno wiedzieć że:

nie wolno otwierać drzwi , gdy ktoś dzwoni lub puka pod nieobecność rodziców;
nie wolno podawać obcym swojego adresu domowego gdy o to poproszą;
nie wolno opowiadać o tym co i gdzie znajduje się w domu;
nie wolno zostawiać swoich rzeczy na placu zabaw, w parku bez opieki.

RODZICU WSPIERAJ SWOJE DZIECKO CODZIENNA ROZMOWĄ .

Autor : K.K

Co warto wiedzieć o nauce matematyki ?

Drodzy Rodzice, dla lepszego rozumienia co warto wspierać w dziecięcej edukacji matematycznej przedstawiam kilka informacji o rozumieniu przez dziecko pojęć matematycznych. Tymczasem w edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności. Jeżeli doświadczenia są specjalnie dobrane, przyczyniają się także do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności. Wszystko zaczyna się więc od doświadczeń. W trakcie ich przetwarzania dziecko musi mówić. Nazywanie przedmiotów i wykonywanych czynności sprzyja koncentracji uwagi i pomaga dziecku dostrzec to, co ważne. Na swój sposób ma ono czuć sens tego, co robi. Dziecięce wypowiedzi są także cenną wskazówka dla dorosłego: na ich podstawie może on stwierdzić, czy dziecko rozumuje we właściwym kierunku i czy uczy się tego, co trzeba.

Orientacja przestrzenna, czyli kształtowanie umiejętności, które pozwolą dziecku dobrze orientować się w przestrzeni i swobodnie rozmawiać o tym, co się wokół niego znajduje. Umiejętności te przydadzą się w szkole na lekcjach matematyki i środowiska społeczno – przyrodniczego.
Rytmy traktowane jako sposób rozwijania umiejętności skupienia uwagi na prawidłowościach i korzystania z nich w różnych sytuacjach. Jest to ważne przy nabywaniu umiejętności liczenia oraz dla rozumienia sensu mierzenia.
Kształtowanie umiejętności liczenia, a także dodawania i odejmowania obejmuje proces począwszy od liczenia konkretnych przedmiotów, przez liczenie na palcach aż do rachowania w pamięci.
Wspomaganie rozwoju operacyjnego rozumowania. Celem jest tu dobre przygotowanie dziecka do rozumienia pojęcia liczby naturalnej, które jest przecież kształtowane na lekcjach matematyki w klasie pierwszej.
Rozwijanie umiejętności mierzenia długości w zakresie dostępnym sześciolatkom. Będzie to potrzebne w szkole, a także w życiu codziennym.
Klasyfikacja, czyli wspomaganie rozwoju czynności umysłowych potrzebnych dzieciom do tworzenia pojęć. Jest to dobre wprowadzenie dzieci do zadań o zbiorach i ich elementach.
Układanie i rozwiązywanie zadań arytmetycznych jest dalszym rozwijaniem umiejętności rachunkowych dzieci i stanowi przygotowanie ich do tego, co będą robiły na lekcjach matematyki w szkole.
Zapoznanie dzieci z wagą i sensem ważenia. Obejmuje także kształtowanie ważnych czynności umysłowych potrzebnych dzieciom do rozwiązywania zadań.
Mierzenie płynów – to ćwiczenia, które pomogą dzieciom zrozumieć, że np. wody jest tyle samo, chociaż po przelaniu wydaje się jej więcej lub mniej. Doświadczenia te ułatwią dziecku zrozumieć sens mierzenia i rozwiązywania zadań.
Intuicje geometryczne, czyli kształtowanie pojęć geometrycznych w umysłach sześciolatków.
Konstruowanie gier przez dzieci hartuje odporność emocjonalna i rozwija zdolność do wysiłku umysłowego. Jest to także dalsze ćwiczenie umiejętności rachunkowych dzieci.
Zapisywanie czynności matematycznych zgodnie z możliwościami sześciolatków stanowi bezpośrednie przygotowanie dzieci do tego, co będą robiły na lekcjach matematyki w szkole.

Ze względu na zawarte informacje uważam, że pozycja Edyty Gruszczyk – Kolczyńskiej i Ewy Zielińskiej edukacja matematyczna dzieci „Dziecięca matematyka „ jest godna uwagi i pomogłaby niejednemu rodzicowi odnaleźć inspiracje do zabaw matematycznych z dzieckiem.

Serdecznie polecam.

K.K

10 pomysłów na oryginalne gry i zabawy ruchowe dla dzieci

Proponowane gry i zabawy ruchowe dla dzieci są proste, a jednocześnie bardzo atrakcyjne. Uczą dzieci współpracy z innymi, ćwiczą koordynację ruchową, a co najważniejsze – będzie w ich trakcie wiele śmiechu i radości.

Czas na gry i zabawy ruchowe dla dzieci

1. Zabawa „Bieg po buty”

Będziesz potrzebować papierowego, dużego pudła lub kosza na bieliznę. W zabawie biorą udział dwie drużyny (co najmniej po dwóch graczy w każdej). Należy wyznaczyć linię startu i odcinek do przebiegnięcia – na jego końcu ustawić pudełka (po jednym na drużynę). Miejsce zabawy musi być na tyle bezpieczne, by można było biegać na bosaka. Pierwszy gracz z drużyny biegnie do pudełka, zdejmuje buty i wkłada je do niego. Następnie biegnie z powrotem. Dotyka ręką kolegi i ten rusza… Kiedy już cały zespół jest bez butów, gracze po kolei biegną do pudełka, zakładają buty i wracają biegiem. Pierwszy zespół z butami na nogach – wygrywa.

2. Zabawa „Mokra siatkówka”

Do zabawy potrzebna będzie duża gąbka oraz dmuchany basen dla dzieci. Zawodnicy (dwóch lub więcej graczy) stoją wokół basenu. Gąbka jest odbijana dłońmi ponad basenem. Jeśli spadnie na ziemię, gracz po drugiej stronie dostaje punkt. Jeśli ląduje w basenie – gracz, który ostatni jej dotknął traci punkt i musi wejść do niego, by ją wyciągnąć. Kto pierwszy zdobędzie 10 punktów – wygrywa.

3. Zabawa „Balony z wodą”

Będziesz potrzebować dużych ręczników plażowych oraz balonów wypełnionych wodą. W tej zabawie powinno uczestniczyć więcej niż 4 dzieci (najlepiej liczba parzysta). Trzymając ręczniki za rogi i stojąc około pół metra od siebie uczestnicy zabawy używają ręcznika do przerzucania balonu od jednej drużyny do drugiej. Po każdym udanym przerzucie, zwiększajcie odstęp między drużynami. Gra toczy się do upadku balonu na ziemię. Wtedy możecie zacząć kolejną rundę ;D

4. Zabawa „Balony z wodą II”

Balony z wodą możecie również wykorzystać w innej zabawie. Przeznaczona jest dla 4 lub więcej osób. Gracze łączą się w pary. Stają na linii startu plecami do siebie, pomiędzy nich wkłada się balon z wodą. Na słowo „strat′ ruszają do mety, starając się nie upuścić balonu. Która drużyna pierwsza dobiegnie do mety z balonem – ta wygrywa.

5. Zabawa „Gdzie jest moje dziecko?” – dla całej rodziny

Na otwartej przestrzeni stoją 2 grupy – mamy i dzieci. Mamy mają oczy zawiązane chustkami. Na słowo „start”, dzieci zaczynają wołać do swoich mam – te mają za zadanie po omacku wyłowić je z tłumu. Która mama pierwsza trafi na swoje dziecko, ta wygrywa. Drugą rundę można przeprowadzać z udziałem ojców.

6. Zabawa „Kto ma więcej piegów?”

Do zorganizowania tej zabawy będzie potrzebny stoper, dziurkacz, kolorowy papier oraz małe wiaderka lub miski z wodą. Za pomocą dziurkacza uzyskujemy kolorowe, papierowe kółeczka – trzeba ich dosyć dużo (zależy też od ilości uczestników). Zabawa przeznaczona dla 4 lub więcej osób (parzysta liczba). Graczy dzielimy w pary. Jeden zawodnik pełni rolę „piegusa”, drugi odpowiada za naklejanie piegów. Tuż przed rozpoczęciem zabawy, każda drużyna otrzymuje miseczkę z wodą i wsypanymi do niej papierowymi kółeczkami. Sędzia ustawia stoper na pół minuty, a na sygnał „start”, wyznaczona do tego osoba zaczyna naklejać piegi na twarzy kolegi/koleżanki. Po upływie wyznaczonego czasu, sędzia liczy piegi – wygrywa drużyna z największym piegusem.

7. Zabawa „Bieg kelnera”

Potrzebne będą plastikowe lub papierowe talerzyki oaz piłka do ping-ponga dla każdej drużyny. Zabawa przeznaczona dla minimum 4 osób. Zawodnicy ustawiają się na mecie, pierwszy zawodnik z każdej drużyny trzyma na podniesionej w górze dłoni talerzyk, a na nim piłeczkę. Po usłyszeniu „start”, zawodnicy biegną do wyznaczonego punktu i zawracają. Przekazują talerzyk z piłeczką kolejnemu koledze z drużyny i on rusza do biegu. Upuszczenie piłeczki – powoduje konieczność powrotu do linii startu i ponowne rozpoczęcie biegu. Wygrywa drużyna, której wszyscy zawodnicy zaliczą bieg z piłeczką pierwsi.

8. Zabawa „Mówiąca piłka”

Do zabawy potrzebna będzie piłka, taśma samoprzylepna, marker. Na piłkę naklej paski taśmy. Na każdym pasku napisz markerem inną zasadę rzucanie i łapanie piłki: „Rzuć kucając”, „Rzuć siedząc”, „Rzuć po uprzednim podskoku w górę” – możesz wymyśleć różne kombinacje.

Dzieci stają w kole. Gdy pierwszy gracz łapie piłkę musi patrzeć na słowa pod lub najbliżej prawej dłoni. Musi rzucić piłkę tak, jaki to zostało opisane na taśmie – drugi gracz ma zaś spróbować złapać ją w ten sam sposób. Następnie patrzy na słowa pod swoją prawą ręką…
i gra się toczy.

9. Zabawa „Złap światełko”

Zabawa po zmroku, czyli to co dzieci lubią najbardziej. Potrzebny do tego jest duży ogród i latarka. Najlepiej, gdy jest 3 lub więcej graczy. Jedno dziecko nazywane „światełkiem” otrzymuje latarkę i oddala się od reszty. Włącza na chwilę latarkę i wyłącza. Pozostała grupa dzieci liczy do 100 i biegnie szukać w kierunku, gdzie widzieli błysk światła. W tym czasie „światełko” przemieszcza się. Całą trudność polega na tym, że „światełko” musi po każdorazowym odliczeniu do 60 włączyć na chwilę latarkę… Osoba, która pierwsza odnajdzie „światełko” zamienia się z nim rolami. Latarkę można zamienić na sygnał dźwiękowy np. z telefonu. Wtedy uczestnicy zabawy będą musieli kierować się słuchem, a nie wzrokiem…

10 . Zabawa „Wyścig z dynią”

Do zabawy potrzebna jest dynia. Jeżeli nie ma jeszcze dyń, możemy bawić się z arbuzami. Potrzebne są do niej także naturalne miotły z witek. No, w ostateczności można także użyć zwykłych, dużych szczotek na kiju… Dzieci stają na linii mety – po usłyszeniu sygnału „start”, każde turla dynię za pomocą miotły do mety. Kto pierwszy dotrze tam z dynią, ten wygrywa. PS. Dynia nie może być zbyt duża, bo dziecko nie będzie w stanie jej toczyć;)

Bo dzieci kochają zabawy z pomysłem…

Dzieci ciągle chcą nowych wrażeń. Szybko się nudzą i narzekają na brak atrakcji, warto mieć więc w zanadrzu kilka pomysłów na gry i zabawy ruchowe dla dzieci. Im oryginalniejsza forma spędzenia czasu, tym większa radość i frajda z udziału w niej. Mamy nadzieję, że Wasze dzieci będą się dobrze bawiły tocząc dynię, będąc „światełkiem” lub odbijając „mówiącą” piłkę.

Pomysły na zabawy pochodzą ze strony: https://miastodzieci.pl/czytelnia/10-pomyslow-na-oryginalne-gry-i-zabawy-ruchowe-dla-dzieci/

Zachęcamy do zabaw ruchowych z dzieckiem

Nasi Rodzice

Wasze dzieci uwielbiają zabawy ruchowe. Wiek przedszkolny nazywany jest złotym wiekiem motoryczności. Wasze dziecko w tym okresie potrzebuje dla swojego prawidłowego rozwoju przynajmniej 3 -4 godzin dziennie ruchu. Dotyczy to zabaw w sali jak i na dworze. Ruch jest dla dziecka niezbędnym warunkiem rozwoju fizycznego, psychicznego i społecznego. Stanowi nieodłączną część życia dziecka, które w tym okresie charakteryzuje się dużą ruchliwością wynikającą z potrzeby wyżycia się. Aktywność ruchowa pobudza i stymuluje rozwój dziecka w każdej sferze: fizycznej, społecznej, estetycznej, umysłowe i emocjonalnej oraz zapewnia jego optymalny rozwój i zdrowie. Podczas zajęć ruchowych dziecko gromadzi wrażenia i spostrzeżenia, wzbogaca swoje doświadczenia, wyobrażenia, pojęcia, kształci pamięć, uwagę i myślenie. Ćwicząc w grupie podporządkowuje się ogółowi, słucha, przestrzega przyjęte normy współżycia, kształtuje swój charakter, uczucia i wolę. Ponadto pobudza dziecko do podejmowania różnych form działalności, samodzielnych jak i kierowanych. Kierowana aktywność ruchowa powinna być dostosowana do możliwości i potrzeb dziecka. Bowiem ruch jest wtedy skuteczny, gdy się go odpowiednio dawkuje. Zarówno niedobór jak i przeciążenie organizmu może odbić się niekorzystnie na funkcjonowaniu układu ruchowego. Aktywność ruchowa powinna służyć kształtowaniu u dzieci przyzwyczajeń do uprawiania gimnastyki, czynnego wypoczynku, rekreacji, w dorosłym życiu zaś – sportu. W przedszkolu realizuje się ją na dwóch wzajemnie powiązanych, przenikających się płaszczyznach: indywidualnej i grupowej. Dziecku w wieku przedszkolnym potrzeba ciągłych i dynamicznych zmian zarówno obiektów zainteresowania, jak i rodzaju podejmowanych czynności ruchowych. Spontaniczne bieganie na placu zabaw męczy przedszkolaka o wiele mniej niż „celowy”, monotonny ruch dążący do perfekcji określonej czynności. Musimy mieć tego świadomość przy organizowaniu aktywności ruchowej dziecka . Ograniczanie spontanicznej aktywności ruchowej dziecka prowadzi do jego nadpobudliwości, braku zdyscyplinowania, niechęci działania i ogólnego zmęczenia organizmu. Zabawy i ćwiczenia ruchowe powinny być dla dziecka radosnym, spontanicznym działaniem. Nasze działania powinny być motywowane troską o zdrowie dzieci, ich rozwój fizyczny oraz sprawność ruchową. Powinny być one zrealizowane w ramach obszaru dotyczącego wychowania zdrowotnego i kształtowania sprawności fizycznej. Rodzice zapraszamy do spacerów z dzieckiem, nauki jazdy na rowerze , wspólnych podróży, udziału w zabawa w ramach klubów sportowych, dziecko bardzo potrzebuje ruchu na świeżym powietrzu, kontaktu z rówieśnikami, umiejętności udziału w zabawa i rywalizacji na każdym etapie swojego rozwoju. Rodzice zapraszamy do aktywności ruchowej z dzieckiem to buduje odporność organizmu i łączy pokolenia we wspólnej zabawie.

Karolina Kwita

Ćwiczenia usprawniające percepcję wzrokową

Coraz częściej w zaleceniach poradni psychologiczno-pedagogicznych pojawiają się ćwiczenia na rozwinięcie spostrzegawczości wzrokowej. Nie trzeba jednak posiadać opinii z poradni, by wraz z dzieckiem wykonywać ćwiczenia warunkujące powodzenie w zakresie czytania i pisania.

Kilka symptomów może wskazywać na trudności w obszarze percepcji wzrokowej:

dziecko z trudem zapamiętuje kształty liter i cyfr,
niechętnie rozwiązuje zadania polegające na szukaniu różnic między obrazkami,
nieprawidłowo tworzy kompozycje według wzoru, a jego rysunki są ubogie w szczegóły,
trudności dotyczą odtwarzania szlaczków i figur geometrycznych.

Nasuwa się więc pytanie o prawidłowe usprawnianie tej funkcji wzrokowej. Otóż istnieje szereg ćwiczeń, które można wykonywać w domu, jak i w szkole. Na pewno wielu rodziców czy nauczycieli posługuje się tymi ćwiczeniami na co dzień, nie będąc w pełni świadomym, jak wiele obszarów one rozwijają.

Oto kilka przykładów ćwiczeń:

Szukanie różnic pomiędzy dwoma podobnymi obrazkami, różniącymi się kilkoma szczegółami
Zapamiętywanie przedmiotów – pokazujemy dziecku drobne przedmioty, zapamiętuje je, a po zasłonięciu przez nas – wymienia.
Układanie obrazka z pociętych części.
Układanie według podanego wzoru patyczków, klocków, wyciętych figur geometrycznych.
Segregowanie figur ze względu na wielkość, kolor, kształt.
Układanie historyjek obrazkowych. Opis obrazków zgodnie z kolejnością zdarzeń.
Lepienie z plasteliny lub formowanie z drutu liter.
Wyszukiwanie wyrazów z jednakową literą (np. odczytanie wyrazów posiadających literę „k”.
Uzupełnianie brakujących liter w wyrazach.
Domina obrazkowe – szukanie pary takich samych obrazków.
Domina literowe oraz sylabowe – szukanie pary takich samych liter/ sylab.
Kalkowanie.

Powyższe ćwiczenia mogą być formą zabawy z dzieckiem. Ważna jest systematyczność, ale jednocześnie nie przemęczanie dzieci. Ćwiczenia chętnie wykonywane przynoszą więcej pożytku niż długie ślęczenie nad książką.

Artykuł przygotowany przez Annę Chmielewską

Ćwiczenia usprawniające percepcję słuchową

Opanowanie umiejętności czytania i pisania zależy nie tylko od prawidłowego funkcjonowania analizatora wzrokowego, ale również słuchowego. Ważne jest więc zarówno to, jak nasza pociecha widzi, ale również to, jak słyszy.

Dziecko z zaburzoną percepcją słuchową ma trudności ze zrozumieniem długich i skomplikowanych poleceń słownych oraz z zapamiętywaniem trudnych wyrazów. Dziecko często nieprawidłowo dokonuje syntezy wyrazu, to znaczy składania wyrazu z głosek (usłyszane kolejne głoski „k-o-t-e-k” nie od razu oznaczają wyraz „kotek”), jak i analizy, czyli głoskowania (wymienienie głosek, z których składa się wyraz „kotek”). Powyższe trudności przekładają się w efekcie na problemy w czytaniu całych wyrazów, a w dalszej kolejności zdań.

Nieprawidłowości w obszarze percepcji słuchowej obejmują ponadto:

kłopoty z zapamiętywaniem dni tygodnia, pór roku,
przekręcanie słów (na przykład „kordła” zamiast „kołdra”),
wolne pamięciowe opanowywanie wierszyków i rymów.

Zarówno rodzice jak i nauczyciele mogą usprawniać funkcję słuchową na wiele sposobów:

Rozróżnianie i rozpoznawanie dźwięków
(przy zamkniętych oczach dzieci wsłuchują się w odgłosy, np. stukania w coś, rozdzierania papieru).
Ćwiczenia z rytmem
(wystukiwanie rytmu według zaprezentowanego wzoru lub skakanie w rytmie).
Tworzenie rymów do podanego wyrazu.
Ćwiczenia związane ze słowami:
- wymyślanie wyrazów na określoną głoskę,
- podział wyrazów na sylaby i na głoski,
- rozpoznawanie głosek na początku i na końcu wyrazu.

Powyższe ćwiczenia należy stosować często, pamiętając jednak o stopniowaniu trudności. Zaczynamy więc od zagadnień prostych i łatwych, a po ich opanowaniu mogą pojawiać się zadania trudniejsze. Jeśli dziecko ma przegłoskować wyrazy lub też dokonać ich syntezy (składania z głosek), na początku podajemy krótkie słowa: kot, dom, osa, Ala, lala, mama, tata. Dopiero w trakcie kolejnych ćwiczeń wprowadzamy dłuższe wyrazy: kotek, lampa, balon i inne.

Źródło Internet.

Zabawy dla dzieci - 27 najlepszych pomysłów

Zabawy dla dzieci - 27 najlepszych pomysłów na zabawę z dzieckiem. Wykorzystaj różne techniki i pomysły, aby zachęcić dziecko do dłuższej zabawy, gdy musicie spędzić czas w domu. Sprawdź, jak sprawić, że nie będzie się niecierpliwiło.

Dzieci w wieku przedszkolnym czy szkolnym zamknięte w czterech ścianach potrzebują rozrywki - choroba, izolacja, kwarantanna czy inny powód do przebywania wyłącznie w domu to trudny czas dla rodzica. Oto zabawy dla dzieci, które na pewno im się spodobają.

Zabawa w skojarzenia

Zacznij zabawę dla dzieci, mówiąc dowolne słowo, np. „słońce”. Następnie dziecko mówi słowo kojarzące się z tym, co powiedziałaś, np. „gorąco”. Potem ty szukasz skojarzenia do „gorąco”, np. „lato”. I tak na zmianę.

Poszukiwanie skarbów

Na dworze (lub w domu) w różnych miejscach (drzewa, krzaki, kamienie) schowaj jakiś przedmiot – coś słodkiego albo drobny prezent. Powiedz: „Idź do przodu, stań, idź w stronę ławki, omiń ją, szukaj na dole....”. Innym poleceniem może być podanie liczby kroków, jakie dziecko ma przejść.

Gry planszowe

Aby podarować przy okazji malcowi nieco ruchu, umówcie się, że kto przegra, ten np. rozdaje sztućce do posiłku lub drapie wygranego po plecach. Skoki przez drabinkę. Wykonaj drabinkę, np. z gazety. Wystarczy pociąć ją na 5-centymetrowe paski, które ułożycie na ziemi na wzór drabinki. Zadanie dziecka polega na sprawnym przeskakiwaniu kolejnych szczebelków.

Skoki przez linkę

Ta zabawa dla dzieci bardzo pomaga w ćwiczeniu równowagi. Potrzebna jest linka, którą musisz zamocować – dla dzieci trzyletnich – na wysokości 25–30 cm.

Kto wyżej?

Rodzic stoi z ołówkiem lub markerem przy futrynie, a maluchy kolejno podchodzą i z wyciągniętą jedną rączką do góry w miejscu podskakują najwyżej jak umieją. Wszystkie wyniki muszą być zaznaczone, a zwycięża dziecko, które podskoczyło najwyżej. Maluchy będą zdziwione, dokąd umieją dosięgnąć!

Spacer

Puść maluchom muzykę i rzucaj różne polecenia: „Zbieramy grzyby!”, a wtedy maluchy udają, że podnoszą coś z podłogi; „Gonimy motyle!” – smyki podbiegają i łapią niewidoczne motylki; „Zrywamy szyszki!”, a dzieciaki muszą podskakiwać i symulować obrywanie z gałęzi szyszek, itd.

Przeciąganki

Drużyny ustaw w rzędach naprzeciwko siebie, najsilniejsi z drużyn stoją na przodzie zespołów. Pierwsi zawodnicy z przeciwnych drużyn chwytają się za ręce, pozostali stojący w rzędach obejmują w pasie kolegę stojącego z przodu. Na sygnał drużyny zaczynają się przeciągać, a wygrywa ten, któremu uda się przeciągnąć przeciwników za wyznaczoną linię. Zwycięża zespół, który więcej razy pokona przeciwnika.

Raz, dwa, trzy – Baba Jaga patrzy

Jedna osoba to Baba Jaga. Stoi tyłem do pozostałych i woła: „Raz, dwa trzy, Baba Jaga patrzy”. W tym czasie dzieci szybko biegną w jej stronę. Na słowo „patrzy” Baba Jaga odwraca się. Kto nie zdołał się zatrzymać w bezruchu, wraca na start, kto dotknie Baby Jagi, ten zajmuje jej miejsce.

Ciuciubabka

Dziecko, które jest ciuciubabką, stoi w środku koła z zawiązanymi oczami. Maluchy śpiewają znaną piosenkę, a ciuciubabka próbuje ich złapać.

Kolory

Dziecko, które na początku poprowadzi zabawę, trzyma piłkę. Pozostałe siadają w szeregu naprzeciw niego. Prowadzący rzuca piłkę po kolei do każdego kolegi, wymieniając przy tym różne kolory. Dzieci łapią i odrzucają piłkę. Nie można jej złapać, gdy rzucający piłkę powie „czarny!”. Zmiana z prowadzącym następuje, gdy ktoś złapie piłkę, mimo że padło hasło „czarny!”.

Balonik

„Baloniku mój malutki, rośnij duży, okrąglutki. Balon rośnie, że aż strach, przebrał miarę, no i... bach!”. To świetna zabawa, uwielbiana przez maluchy.

Gra w klasy

Narysuj na chodniku kratki do gry w klasy i ponumeruj je do pięciu. Pokaż dziecku, jak rzucić kamyk, patyk na jedną z kratek. Zachęć malca do skakania po kratkach, aż znajdzie się na numerze, na który upadł rzucony przedmiot.

Głupi Jaś

Dwie osoby stojące naprzeciw siebie rzucają do siebie piłkę. Trzecia osoba ustawia się twarzą do rzucającego i próbuje przechwycić piłkę. Może to zrobić wtedy, gdy rzut będzie niecelny i piłka upadnie, lub gdy, podskakując wysoko, złapie ją. Kiedy „głupi Jaś” przechwyci piłkę, zamienia się miejscem z dzieckiem, które właśnie rzucało.

Podawanie piłki górą

Dzieciaki siedzą w rozkroku np. na krzesłach lub w siadzie tureckim, jedno za drugim tyłem do siebie. Pierwsze dziecko podaje górą piłkę następnemu, a ono przekazuje ją kolejnemu, aż do samego końca.

Celowanie

Ustawiamy na środku placu dużą piłkę (najlepiej do koszykówki). Metr od niej rysujemy linię, na której stają rzucające dzieci. Każde dziecko otrzymuje małą piłkę, którą stara się trafić w dużą. Po dwóch kolejkach staramy się zwiększyć odległość.

Rowerek bez pedałów

Bieganie-jeżdżenie na rowerku bez pedałów jest bardziej naturalne niż na trójkołowcu. Dziecko ma na nim kontakt z podłożem, co zwiększa jego poczucie bezpieczeństwa i umożliwia efektywne doskonalenie zmysłu równowagi. Fantastycznie pracują też nogi i stopy.

Ścianka wspinaczkowa

W przedszkolach i na placach zabaw na pewno znajdziecie coś, po czym można się wspinać. Między 5. a 7. rokiem życia można zarządzić wypad na ściankę wspinaczkową, a niedługo potem – regularne jej odwiedzanie. W trakcie wspinaczki pracuje całe ciało, co jest bezcenne. W domu można zamontować drabinki lub układać górę z pościeli, po której może wspinać dziecko po np. skarb - słodycze.

Basen

Pływanie jest cudownym sportem. Doskonali rytm ruchów, koordynację, płynność, gibkość, wytrzymałość, mechanikę oddychania. Odwiedzajcie basen co najmniej raz w tygodniu, a w czasie, gdy nie jest to możliwe - urządzajcie sobie zabawy w wannie.

Wrotki i rolki

Doskonalą u dziecka koordynację, zwinność, wytrzymałość, kondycję i orientację w przestrzeni.

Hulajnoga

Świetnie kształtuje koordynację ruchów, współpracę górnej i dolnej części ciała, poczucie równowagi i zaufanie do własnego ciała. Uwaga, pilnuj, by malec raz odpychał się prawą, a raz lewą nogą.

Tor przeszkód

Możesz na drodze przejazdu dzieciaków poustawiać krzesła, kosze na śmieci, duże zabawki, skrzynki. Miej ze sobą stoper, żeby mierzyć czas przejazdu małym sportowcom.

Slalom

Klasyczna zabawa dla dzieci polegająca na płynnym mijaniu zygzakiem rozstawionych kijków. Grand Prix na żużlu. Oczywiście nie chodzi o wyścigi motocyklowe, tylko na rowerach, i nie na żużlu, tylko np. na placu zabaw :) Zaopatrz się w stoper i startuj maluchy parami do wyścigu na ok. 30 m. Koniecznie mierz im czas!

Skrzyżowanie

Narysuj na podłodze „skrzyżowanie”, czyli dwie przecinające się „ulice”, i stań z boku, trzymając w ręce dwie kartki – czerwoną i zieloną. Na twój sygnał maluchy, które jadą na siebie z przeciwka, muszą jak najszybciej znaleźć się po drugiej stronie skrzyżowania, stosując się do tego, co pokazuje sygnalizacja świetlna, czyli ty (zmieniasz światła w równych odstępach czasu). Wygrywa ten brzdąc, który najszybciej dojedzie do krzyżówki i któremu dopisze szczęście, ponieważ trafi na zielone światło.

Pierścień Saturna

Wykonaj je, wycinając zewnętrzną część papierowych talerzyków i owijając je folią aluminiową. By zrobić Saturna, puszkę po kawie owiń folią, na wierzchu połóż niewielką piłkę. Piłka stanie się Saturnem bez pierścieni. Dzieci kolejno rzucają swoje pierścienie tak, by trafić ich środkiem w piłkę. Każdy, komu się to uda, zdobywa jeden punkt. Wygrywa ten, kto pierwszy zdobędzie 10 punktów.

Otchłań oceanu

W kartonie wytnij kilka otworów. Pomaluj go w morskie motywy, a dziury będą imitowały paszcze podwodnych stworów. Maluchy rzucają do dziur piłkami. Wygrywa ten, kto wceluje największą liczbę razy do otworów.

Wazoniki

Słoik oklejcie kolorową plasteliną. Potem wykonaj kwiaty z papieru czy bibuły i wkładajcie je do wazonu.

Artykuł pochodzi ze strony: https://polki.pl/rodzina/dziecko,zabawy-dla-dzieci-27-najlepszych-pomyslow,10029608,artykul.html

Pomysły na eksperymenty naukowe
dla przedszkolaków

Eksperymenty dla dzieci można wykonywać nie tylko w laboratorium, ale również w zaciszu domowej kuchni. Wystarczą drobne przygotowania, by maluch zagłębił się w świat naukowych odkryć. Aby przeprowadzić naukowe eksperymenty z dzieckiem, trzeba najpierw zgromadzić następujące materiały: mąkę pszenną, olej, miski, boraks, klej wodny, piasek, muszelki, kamienie, balony, ziarna (ryż, groch, fasola, kasza gryczana, kaszka kuskus), folię aluminiową, cytryny, sodę oczyszczoną, wodę mineralną, słomki, jajko, ocet, banana oraz butelkę.

Eksperyment 1: Czarodziejski piasek

Do wykonania piasku potrzeba sześciu szklanek mąki pszennej oraz jednej szklanki oleju. Oba składniki trzeba dokładnie wymieszać – masa, która powstanie, nie wysycha, przypomina swoim wyglądem piasek, jest sypka. Można się nią bawić tak jak w piaskownicy, wykorzystując foremki i tworząc babki. Jeśli do mąki pszennej i oleju dodacie odrobinę barwnika spożywczego w proszku, będziecie mogli cieszyć się kolorowym czarodziejskim piaskiem!

Eksperyment 2: Wakacyjna plaża

Wakacje już minęły, dlatego proponujemy stworzenie letniej plaży, która będzie przypominała o miłych chwilach spędzonych nad morzem. Wystarczy wsypać na dno plastikowej butelki piasek, muszelki i małe kamyczki, zalać do połowy wody, a resztę uzupełnić olejem. Wakacyjna plaża gotowa!

Eksperyment 3: Aluminiowe łodzie

Czy wiedzieliście, że z folii aluminiowej można zbudować wspaniałe statki, okręty, łodzie i żaglówki? Kiedy będą już gotowe trzeba umieścić je na wodzie i wprowadzić je w ruch. Następnie każdy statek należy zgnieść w kulkę i z powrotem położyć na wodzie. Dlaczego kulki toną, choć ważą tyle samo co statki?

Eksperyment 4: Piłeczka-kangurek z jajka

Do szklanki należy nalać octu, włożyć jajko i odstawić na jeden dzień. Po upływie tego czasu trzeba je wyjąć i opłukać w zimnej wodzie. Jajko nie będzie już twarde, tylko gumowate, ponieważ twarda skorupka jajka została rozpuszczona przez ocet. Jeśli jajko będzie dłużej zanurzone w occie niż jeden dzień, będzie miało właściwości piłeczki kauczukowej i będzie się odbijało od blatu stołu.

Eksperyment 5: Masa plastyczna dla odważnych

Przygotujcie dwie miseczki – do jednej nalejcie pół szklanki wody z łyżką boraksu (należy dobrze wymieszać), do drugiej szklankę wody i dwa wodne kleje biurowe (także należy je zmieszać). Oba roztwory trzeba połączyć ze sobą intensywnie mieszając, dla lepszego efektu zalecane jest dodanie barwnika spożywczego. Powstała w ten sposób masa jest bardzo plastyczna – ciągnąca, sprężysta, ale można ją wałkować, ciąć plastikowymi nożykami, lepić z niej kuleczki itp. (Boraks można kupić w sklepie chemicznym lub przez Internet.)

Eksperyment 6: Gazowany napój domowej roboty

Czy w domu można zrobić pyszną gazowaną oranżadę? Wystarczy wycisnąć sok z pomarańczy i cytryny, zmieszać z wodą i dodać pół łyżeczki sody oczyszczonej. Po wymieszaniu widać, że napój buzuje jak prawdziwa oranżada. Dla przypomnienia: kiedy połączymy kwas z sodą oczyszczoną, powstaje dwutlenek węgla.

Artykuł pochodzi ze strony: https://www.przedszkola.edu.pl/pomysly-na-eksperymenty-naukowe-dla-przedszkolakow.html

UCZMY NASZE DZIECI DOBRYCH MANIER JUŻ

OD NAJMŁODSZYCH LAT!

Dobre maniery u dzieci, czyli dziecięcy savoir-vivre

„Bądź grzeczny”, mówimy często naszym pociechom, chcąc, by przestrzegały one reguł kindersztuby. Należy pamiętać, że dobre wychowanie dzieci powinno zakładać uczenie dobrych manier już „od małego”. Dlaczego jest to takie ważne?

Tajniki dobrego wychowania dzieci

Dobre maniery u dzieci to wyraz kultury, ogłady i dobrego wychowania. Niektórzy rodzice zaczynają uczyć zasad dobrego wychowania dopiero kilkulatków. Nauczenie dobrych manier przedszkolaka, który nie mówił wcześniej „proszę" i „dziękuję” lub nie umiał zachować się przy stole, może być sporym wyzwaniem. Dlatego warto pamiętać, że im wcześniej zacznie się uczyć dzieci dobrego wychowania, tym szybciej je sobie one przyswoją. Dobrych manier powinien bowiem przestrzegać każdy – niezależnie od wieku.

Nauka dobrych manier – o czym pamiętać?

Naukę dobrych manier najlepiej przeprowadzać w codziennych sytuacjach – dzięki temu dziecko odruchowo nauczy się zachowywać prawidłowo, najczęściej poprzez naśladowanie dorosłych. Przede wszystkim dziecko powinno mieć kulturę osobistą, która pozwoli im poprawnie zachowywać się w różnych sytuacjach – zarówno w domu, jak i poza nim. Nauka dobrych manier powinna polegać na uczeniu używania zwrotów grzecznościowych, okazywania szacunku w stosunku do innych osób, respektowania prywatności czy umiejętności oferowania pomocy.

Domowa szkoła dobrych manier dla dzieci

Dzieci najłatwiej nauczą się zasad dobrego wychowania, gdy będą naśladować zachowanie dorosłych. Nauka dobrych manier powinna być naturalnym procesem. Dawanie osobistego przykładu musi iść w parze z tłumaczeniem dziecku reguł kindersztuby, cierpliwością i umiejętnością wyznaczenia granic dopuszczalnego zachowania. Niech maluch, który nawet jeszcze nie potrafi mówić, przyzwyczai się, że za każdym razem, gdy rodzic poda mu klocek, usłyszy „proszę”. Kilkulatkowi powinniśmy już przypominać też o mówieniu „dziękuję” i „przepraszam”, a uczeń powinien np. pamiętać o tym, aby w autobusie ustępować miejsca starszym.

Bardzo dobre maniery bardzo dobrą inwestycją

Gdy dziecko uczy się kulturalnego zachowania od małego, łatwiej mu opanować nie tylko podstawowe zasady uprzejmości i przyzwoitości, ale też zyskuje na pewności siebie i naturalności, bo wie, że odnajdzie się w każdej, nawet niezręcznej sytuacji. Wpływa też na jego relacje z innymi, bo osoby uprzejme, skore do pomocy, taktowne i kulturalne są po prostu bardziej lubiane. Dobre maniery u dzieci pozytywnie wpłyną więc na ich przyszłość, bo znajomość reguł po prostu ułatwia życie.

Artykuł pochodzi ze strony: https://www.rodzinazdrowia.pl/uczmy-nasze-dzieci-dobrych-manier-juz-od-najmlodszych-lat Ewa Lika

Ferie w domu – proste pomysły na uatrakcyjnienie dzieciom czasu wolnego

Zabawy plastyczne

Tworzenie obrazków, kartek, dekoracji sprawdzi się pod warunkiem, że nie rzucimy dzieciom materiałów i wrócimy do swoich zajęć. Nic tak nie zachęci dziecka do kreatywnej zabawy jak zaangażowanie rodziców. Późniejsze wykorzystanie stworzonych arcydzieł (np. używanie pomalowanego przez malucha wazonika, albo wysłanie cioci wspólnie stworzone kartki imieninowej) na pewno stanie się motywacją do kolejnych przedsięwzięć plastycznych.

Planszówki i puzzle

W roku szkolnym rzadko jest na nie czas, a przecież dzieci przepadają za grami planszowymi. Te najprostsze można kupić już za kilka- kilkanaście złotych. Rywalizacja z rodzicem to dla dziecka ogromne emocje. Nie należy zapominać, że gry mają też walor edukacyjny: uczą liczenia, analitycznego myślenia, przestrzegania reguł, ćwiczą koncentrację i percepcję. Planszówki sprawdzą się w mniejszym i większym gronie, a ferie to znakomity czas na nadrabianie zaległości w rodzinnym graniu. Warto też sięgnąć po puzzle. Jeśli dzieci mają układać je same, szybko się nudzą, ale podczas rodzinnego współdziałania, zaskakują cierpliwością i spostrzegawczością.

Zabawy w kuchni

Kuchnia to takie miejsce w domu, w którym dzieci raczej przeszkadzają niż pomagają. Niesłusznie! Odrobina kreatywności i wspólne przygotowanie posiłku można stać się super zabawą. Odmierzanie składników, wykrawanie ciasteczek w fantazyjnych kształtach, przygotowywanie wesołych kanapek czy kolorowych przekąsek może zająć Wam czas na długie godziny. I co ważne – to będzie Wasz wspólny czas!

No i oczywiście… trzeba ulepić bałwana

Śnieg zaczyna być u nas prawdziwą rzadkością, co nie zmienia faktu, że wszystkie dzieci tęsknie go wypatrują. Gdy więc pojawi się choćby odrobina białego puchu, nie ma na co czekać! Czapka, szalik, rękawice i do dzieła. Bo co to za zima bez lepienia bałwana, sanek i bitwy na śnieżki! Nagrodą za lekkie przemarznięcie będzie radość na twarzy dziecka!

Artykuł pochodzi ze strony: https://miastodzieci.pl/czytelnia/ferie-w-domu-proste-pomysly-na-uatrakcyjnienie-dzieciom-czasu-wolnego/

Wskazówki dla rodziców pomocne w realizacji ponownego wystąpienia kształcenia na odległość dla dzieci w wieku przedszkolnym należącym do grupy Krasnale .

Drodzy Rodzice

Epidemia koronawirusa wywołuje w nas uczucia takie jak lęk, stres i niepewność. Zwłaszcza dzieci silnie je odczuwają. Chociaż każde dziecko inaczej radzi sobie z takimi emocjami, to w obliczu zamkniętego przedszkola, odwołanych wydarzeń i izolacji od przyjaciół, będą musiały czuć wsparcie i miłość najbliższych. Teraz bardziej niż kiedykolwiek. Oto 7 wskazówek, jak wspierać dzieci w tym trudnym czasie.

1. Rodzicu - bądź spokojny !

Rodzice powinni spokojnie rozmawiać ze swoimi dziećmi o koronawirusie. Ważne, aby powiedzieć dzieciom, o istniejącej możliwości, że ktoś z Was w pewnym momencie będzie mieć objawy, które często są bardzo podobne do przeziębienia lub grypy. Rodzice powinni zachęcać dzieci, aby informowały ich, jeśli nie czują się dobrze lub gdy boją się wirusa. Tylko dzięki temu rodzice będą mogli jak najszybciej im pomóc. Zapewnij swoje dziecko, że choroba wywołana koronawirusem przebiega na ogół łagodnie, szczególnie u dzieci. Należy również pamiętać, że wiele objawów COVID-19 można leczyć. Warto przypomnieć dzieciom, że są rzeczy, które możemy zrobić, aby zapewnić bezpieczeństwo sobie i swoim najbliższym: często myć ręce, nie dotykać twarzy i zostać w domu.

2. Trzymaj się rutyny.

Dzieci potrzebują rutyny. Kropka. My, dorośli, musimy bardzo szybko opracować zupełnie nowy plan dnia, aby przetrwać w tych trudnych czasach, mówi dr Damour. Zdecydowanie polecam stworzenie harmonogramu, który obejmuje zarówno czas na zabawę, możliwość kontaktu telefonicznego z przyjaciółmi, a także czas „wolny od technologii” i czas na prace domowe. Musimy zastanowić się, co dla nas jest ważne i zbudować strukturę, która to odzwierciedla. Dużym wsparciem dla naszych dzieci będzie zapewnienie przewidywalnego dnia i świadomości, kiedy powinny się uczyć lub pracować w domu, a kiedy mogą się bawić. Lekarze sugerują, aby dzieci w wieku 10-11 lat lub starsze zaangażować w przygotowanie planu dnia. Wtedy dajemy im możliwość zastanowienia się nad czynnościami, które chciałyby wykonywać, a następnie pracujemy wspólnie nad ostatecznym kształtem harmonogramu. Jeśli chodzi o młodsze dzieci, to najlepiej zaplanować ich dzień tak, aby najpierw zacząć od obowiązków (szkolnych i domowych), a następnie przeznaczyć czas na zabawę. W przypadku niektórych rodzin robienie planu na początku każdego dnia będzie najlepsze dla dzieci. Inne rodziny mogą uznać, że dobrze będzie zacząć dzień nieco później po spaniu i wspólnym śniadaniu. W przypadku rodziców, którzy nie są w stanie nadzorować swoich pociech w ciągu dnia, najlepiej porozmawiać o harmonogramie z osobą, która opiekuje się nimi i wypracować wspólny plan.

3. Mamo , tato. Pozwól dziecku odczuwać emocje

Wraz z zamkniętymi placówkami edukacyjnymi, odwołano szkolne przedstawienia, koncerty, mecze i zajęcia, w których dzieci uczestniczyły na co dzień. Należy pozwolić dzieciom na smutek: my, dorośli, patrzymy na tę sytuację z perspektywy naszego życia i doświadczeń, a dla nastolatka to poważne problemy. Wspieraj i okaż zrozumienie dla ich smutku i złości z powodu strat, które opłakują. Jeśli masz wątpliwości jak się zachować, to empatia i wsparcie są najlepszym rozwiązaniem.

4. Sprawdź, jakie informacje o koronawirusie docierają do Twoich dzieci

W mediach krąży wiele nieprawdziwych informacji na temat koronawirusa. Sprawdź, co usłyszało Twoje dziecko lub co uważa, za prawdę. Nie wystarczy podać dziecku faktów, ponieważ - jeśli uznało za prawdę coś co usłyszało wcześniej i połączy to z nowymi informacjami od Ciebie - może dojść do nieporozumienia. Dowiedz się, co Twoje dziecko już wie i wspólnie rozprawcie się z mitami, radzi dr Damour. Jeśli dzieci mają pytania, na które nie znasz odpowiedzi, możecie wspólnie odwiedzić strony internetowe wiarygodnych instytucji państwowych lub organizacji takich jak UNICEF czy Światowa Organizacja Zdrowia.

5. Rodzicu stwórz okazje do wspólnego spędzania czasu

W przeżywaniu trudnych emocji bardzo ważna jest równowaga między rozmową o naszych odczuciach, a znajdywaniem rozrywki, która pozwoli rozproszyć myśli. Co kilka dni możecie spędzać wieczór na wspólnej zabawie lub gotować razem posiłki. Nastoletniemu dziecku daj trochę swobody, jeśli chodzi o czas spędzony w telefonie i na mediach społecznościowych. Dostęp ten jednak nie powinien być nieograniczony. Zapytaj swojego nastolatka, jak możecie sobie z tym poradzić? Niech zaproponuje harmonogram korzystania z telefonu i wspólnie zastanówcie się nad planem dnia.

6. Kontroluj swoje zachowanie

To oczywiste, że dorośli są także zaniepokojeni sytuacją związaną z koronawirusem. Jednak ważne, żebyśmy zrobili wszystko, co w naszej mocy, aby nie dzielić się z dziećmi swoimi lękami i nie okazywać obawy. Może to oznaczać powstrzymywanie emocji, co dla wielu okaże się bardzo trudne. Pamiętajmy, że to rodzice zapewniają swoim dzieciom poczucie bezpieczeństwa. Tę sytuację możemy porównać do jazdy samochodem, gdzie dzieci to pasażerowie, a my prowadzimy auto. Nawet, jeśli odczuwamy niepokój, nie możemy pozwolić, aby udzielił się on najmłodszym.

7.Współpracuj z wychowawcami grupy Krasnale.

W sytuacji wystąpienia zdalnego kształcenia na poziomie edukacji przedszkolnej drogi Rodzicu - współpracuj z wychowawcą grupy do której należy Twoje dziecko w Miejskim Przedszkolu nr 7 im Misia Uszatka w celu kontynuowania realizacji programu wychowania przedszkolnego dla dzieci 3 letnich. Bądź aktywny w zakresie pozyskiwania atrakcyjnych ofert edukacyjnych do pracy z Twoim dzieckiem za pośrednictwem Dysku Google dotychczas używanym jako nośnik informacji i narzędzie współpracy z rodzicami w sytuacji kształcenia zdalnego przy wykorzystaniu technologii informatycznej w naszym przedszkolu.

Nauczyciel :

Karolina Kwita

Dlaczego czytanie dzieciom bajek jest ważne ?

Wiek przedszkolny to niepowtarzalny okres w rozwoju człowieka. Jest to czas, w którym kształtują się jego nawyki, w tym czytelnicze. Człowiek nie rodzi się czytelnikiem. Potrzebę kultury trzeba w nim obudzić, a skutecznym na to sposobem jest obcowanie dziecka z książką. Uważam, że głośne czytanie dzieciom, przyjemne doznania z książką u małego dziecka przygotowują je do zainteresowania literaturą w życiu dorosłym. Żyjemy w atmosferze pośpiechu, w świecie wypełnionym reklamami i filmami. Wiele dzieci bez umiaru korzysta z komputera lub telewizora. Dla wielu z nich jest to najatrakcyjniejsza forma spędzania wolnego czasu. Głośne czytanie małym dzieciom, kontakt dziecka z literaturą jest bardzo skutecznym i równie atrakcyjnym sposobem na rozwój pięknego języka i dążenia do obcowania z książką w przyszłości. Głośne czytanie wyrabia w dziecku umiejętność słuchania, pięknego opowiadania, samodzielnego wymyślania interesujących historii. Takie dziecko ma swoje ulubione książeczki, do których chętnie wraca. Wiek przedszkolny to wiek przechodzenia dziecka od zabawy, polegającej na odwracaniu kartek na chybił trafił lub nawet używania książek jako pewnego elementu zabaw, do systematycznego oglądania ilustracji, a następnie do zainteresowania tekstem. Przedszkolak uświadamia sobie fakt, że obrazki przedstawiają jakąś treść, że można z nich coś wyczytać, że obcowanie z książką daje wiele pozytywnych doznań. Rozwój zainteresowań czytelniczych uwarunkowany jest dojrzewaniem całej osobowości. Aby dojść do etapu samodzielnego, wnikliwego i krytycznego czytania dziecko musi przejść przez określone etapy rozwoju czytelniczego, a mianowicie: oglądanie ilustracji, słuchanie wierszy, opowiadań, baśni, własne opowiadania. Już trzyletnie dziecko chętnie słucha opowiadania osoby dorosłej jeśli jest ono ciekawe, pogodne, ładnie ilustrowane a pani pięknie mówi. Rolą rodzica jest więc rozwijanie „głodu czytelniczego” wśród wychowanków. Kontakty dziecka z książką w przedszkolu są niestety ograniczone pewnymi wymaganiami programowymi, pracą z grupą dzieci, warunkami życia w zbiorowości. Dla niektórych dzieci, szczególnie najmłodszych, wspólne słuchanie jest bardzo trudne. Dlatego też bardzo ważny jest czas poświęcony na czytanie dziecku w domu. Ważny jest systematyczny kontakt dziecka z książką. Rozbudzając zainteresowanie dzieci literaturą rodzic powinien wykorzystać wszystkie możliwe sposoby, bogactwo różnorodnych form i metod pracy z książką. Ważnym czynnikiem kształtującym zainteresowania czytelnicze dzieci w wieku przedszkolnym jest zapewnienie im dostępu do książek. Dużą rolę w tym względzie odgrywają „kąciki książki” także w pokoju dziecka. Ważne jest aby od najmłodszych lat dziecko przyzwyczajało się do posiadania książek, polubiło je, nauczyło się z nimi obchodzić i szanować je. Ważne aby miało łatwy dostęp do swego księgozbioru i od początku było wdrażane do utrzymania w swojej biblioteczce ładu i porządku. Ogólnie powinniśmy się jednak starać aby ofiarować dzieciom książki

prezentujące wysoki poziom literacki i wartościowe pod względem artystycznym ilustracje. Ważne jest także, aby książki dla dzieci były możliwie różnorodne. W biblioteczce powinny więc znaleźć się zbiory wierszy, baśni, bajek i legend, opowiadania realistyczne i fantastyczne, wesołe i smutne, utwory pisarzy polskich i obcych. Wszystkie bogato ilustrowane. Warto się potrudzić, aby wcześnie zapoznać nasze dzieci z literaturą dziecięcą. Właśnie wtedy, kiedy same nie potrafią jeszcze czytać. Musimy również pamiętać, że same raczej nie będą upominać się o książkę. Kontakt z książką nie jest dla nich bowiem tak głęboką i naturalna potrzebą jak zabawa. Od nas, dorosłych zależy, czy potrafimy wprowadzić dziecko w tę ważną dziedzinę kultury. Głośne czytanie jest bardzo łatwe, bo jest w zasięgu możliwości każdego. Nie wymaga szczególnych zdolności, ani nakładów finansowych. Jest też bardzo trudne, bo wymaga dyspozycyjności i zaangażowania. Może być zarówno dla nauczyciela, jak i rodziców praktycznym pomysłem na pożyteczne spędzenie czasu z dzieckiem, pomysłem, jak wychować dziecko by zapewnić mu wszechstronny rozwój.

Rodzice czytajcie swoim dzieciom to wspaniały czas razem.

Nauczyciel :

Karolina Kwita

Jak dbać o zdrowie psychiczne dzieci?

Często, gdy myślimy o zdrowiu dziecka, bierzemy pod uwagę jego zdrowie fizyczne:
„Czy nasz maluch jest fizycznie aktywny? Czy ma prawidłowe parametry rozwoju fizycznego? Czy często choruje?”. Regularnie zgłaszamy się z dzieckiem na badania kontrolne do pediatry, dbamy o szczepienia, odżywianie. Na szczęście coraz więcej osób zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, że zdrowie psychiczne dziecka jest tak samo ważne, jak jego zdrowie fizyczne. Zdrowe psychicznie dzieci potrafią skutecznie radzić sobie z wyzwaniami, jakie niesie życie, mają adekwatne poczucie własnej wartości, dobrze rozumieją się z pozostałymi członkami rodziny oraz ze swoimi rówieśnikami.

Zdrowie psychiczne wpływa na rozwój dziecka – fizyczny, intelektualny, emocjonalny i społeczny. Dziecko, którego opiekunowie dbają o jego zdrowie psychiczne, ma duże szanse wyrosnąć na zdrowego psychicznie dorosłego. Mówiąc o dbaniu o zdrowie psychiczne dzieci, mam na myśli zarówno profilaktykę, czyli takie postępowanie z dzieckiem, które będzie chroniło przed wystąpieniem zaburzeń psychicznych, jak i szybkie dostrzeganie symptomów zaburzeń psychicznych u dziecka i skuteczne radzenie sobie z nimi. Zdrowie psychiczne jest uwarunkowane wieloma czynnikami, w tym biologicznymi (np. genetycznymi, przebytymi chorobami, urazami), środowiskowymi (warunki życia, narażenie na substancje toksyczne), społeczno-ekonomicznymi (wsparcie społeczne, status społeczno-ekonomiczny) i wreszcie rodzinnymi (skład rodziny, funkcjonowanie poszczególnych członków rodziny, klimat emocjonalny, style wychowawcze). Na część z tych czynników nie mamy wpływu lub wpływ ten jest bardzo ograniczony. Tym bardziej warto zaangażować się tam, gdzie mamy dużo do zrobienia, a nasze działania mogą przynieść pozytywny efekt – mam tu oczywiście na myśli wychowanie dzieci. Rodzice swoimi postawami i sposobem traktowania dziecka mogą stymulować jego rozwój i sprawiać, że dziecko zrealizuje w pełni swój potencjał oraz będzie zdrowym emocjonalnie, szczęśliwym człowiekiem. Mogą też spowodować, że dziecko nie wykorzysta wszystkich możliwości, a zdarza się i tak, że z powodu niektórych praktyk rodzicielskich dziecko będzie cierpieć przez całe życie, ogromnym problemem będzie dla niego miłość, bliskość z drugim człowiekiem, czułość i okazywanie ciepła własnym dzieciom.

Jak zatem wychowywać dzieci?

Okazywać im maksimum miłości, czułości i ciepła, na każdym kroku pokazywać, jak bardzo są dla nas ważne. Dziecko ma bowiem potrzebę odczuwania własnej wyjątkowości. Dla dziecka bardzo ważny jest pocałunek na dobranoc i dzień dobry, przytulanie, radosny uśmiech rodziców na jego widok, otarcie łez, gdy spotka coś bolesnego na swej drodze oraz po prostu bycie z nim w każdej chwili, gdy potrzebuje rodziców, zwłaszcza gdy przeżywa trudne emocje – gniew, złość, nie odtrącać wtedy dziecka, ale okazywać zrozumienie, wspierać.

Poświęcać dziecku czas, wychodząc na wspólny spacer, grając wspólnie w ulubioną grę, rozmawiając przy obiedzie, co u każdego dziś się wydarzyło, czytając bajkę na dobranoc, po prostu będąc razem, tak by dziecko czuło, że rodzicowi na nim zależy, że jest dla rodzica ważne.

Jak pisał słynny amerykański psychoterapeuta – John Bradshaw - “Dzieci chcą byście poświecili im swój czas. Ich dusze wiedzą, że oddajecie je temu, co kochacie. Gdybym mógł przeżyć swoje życie jeszcze raz, dałbym swoim dzieciom znacznie więcej czasu.”

Zapewnić bezpieczeństwo, które każde dziecko powinno znaleźć w swoim domu przy rodzicach. Dziecko potrzebuje pewności, że osoby będące źródłem bezpieczeństwa, zapewnią mu opiekę bez względu na okoliczności.

Doceniać, chwalić, nagradzać i to nie tylko osiągnięcia, ale przede wszystkim starania, zaangażowanie i wysiłek, jakie wkłada w zadanie. Pochwała wzmacnia pozytywne zachowania i sprawia, że dziecko chętnie będzie je powtarzało, będzie otwarte na nowe doświadczenia i – co chyba najbardziej istotne – będzie pewne siebie i swej wartości.

Uczyć swe dziecko odpowiedzialności, uczciwości, szczerości, miłości, szacunku oraz dobroci wobec innych, pamiętając, że to rodzic jest wzorem do naśladowania, a dzieci są doskonałymi obserwatorami i z pewnością zauważą rozdźwięk między tym, co mówimy, a tym, co robimy. Dzieci przyswajają wartości za pomocą modelu dostarczonego przez rodziców.

Pozwalać dziecku na zdobywanie świata i osiąganie wymarzonych doświadczeń, towarzysząc mu, ale nie ograniczając. Nie można zabraniać spełniać się w tym, co sprawia mu radość, a należy wspierać, by ta radość była jeszcze większa. Trzeba przy tym zaufać, że dziecko dysponuje wewnętrzną mocą.

Uczyć samodzielności. Proces dojrzewania człowieka wymaga od nas, byśmy przeszli od wsparcia, jakiego udziela nam otoczenie do wsparcia, jakiego sami sobie udzielamy.

Obserwować swe dziecko, patrzeć co lubi, a czego unika, czego się boi, a co sprawia mu satysfakcję, uważnie przyglądać się dziecku i wsłuchiwać w to, co mówi. Trzeba "uczyć się" dziecka. Nie ma bowiem dwojga dzieci rozumiejących świat tak samo i reagujących na rzeczywistość w identyczny sposób.

Uczyć dziecko odpowiedzialnego wykonywania własnych obowiązków. To ważne, żeby dziecko miało obowiązki domowe. Obowiązki domowe są przywilejem dziecka, które ma dom.

Pokazać dziecku, że nauka to również dobra zabawa i ciekawe doświadczenie.

Nie zmuszać dziecka do zajęć, które nie sprawiają mu przyjemności. Dziecko samo powinno odnaleźć swoją pasję i wykonywać ją z miłością i zaangażowaniem, a nie pod przymusem.

Ustalić jasne zasady i określić granice, być konsekwentnym, ale też elastycznym przy ich egzekwowaniu. Niekonsekwencja czasem bywa rzeczą ludzką, a elastyczność jest ważna składową zdrowia psychicznego. Pozwolić, by dziecko poniosło konsekwencje swoich zachowań (konsekwencje, które dziecko odczuje na własnej skórze uczą, a kary jedynie ranią!)

Pamiętać, że przemoc fizyczna (w tym klapsy, szarpanie, popychanie dziecka), krzyki, groźby, wyzwiska są niedopuszczalne, ranią dziecko i sprawią, że w przyszłości ono też będzie agresywne.

Podsumowując, "miłość rodzicielską można by opisać jako gotowość i odwagę do głębokiego uczuciowego zaangażowania, do poświęcenia czasu, uwagi, wiedzy, otwarcia się i nauczania, w imię wzniesienia się ponad samego siebie i wsparcia unikalnej podmiotowości dziecka." (John Bradshaw, “Twórcza moc miłości”). Niestety, nikt nas nie uczy, jak być rodzicami. Każdy sam zdobywa doświadczenie jako mama lub tata. Szukamy słusznej drogi, uczymy się na własnych błędach. Styl wychowania, który realizujemy w stosunku do naszych dzieci, to wypadkowa: własnych życiowych doświadczeń (przede wszystkim tych z naszego dzieciństwa), naszego charakteru, obserwacji innych rodzin, wiedzy zaczerpniętej z poradników, systemu wartości życiowych, który wyznajemy. Większość ludzi niestety doświadczyła w swoim dzieciństwie przemocy, odrzucenia ze strony rodziców, dlatego często, nawet jeśli bardzo się staramy, chcemy być jak najtroskliwszymi rodzicami, przysięgamy sobie, że my nigdy nie skrzywdzimy swojego dziecka, to w trudnych sytuacjach, gdy my lub dziecko jesteśmy w gorszej formie psychicznej, zdarza się, że nie panujemy nad sobą, jesteśmy agresywni, zawstydzamy dzieci. Dlatego też osiągnięcie świadomego, odpowiedzialnego rodzicielstwa wymaga ogromnej pracy.

W ostatnich latach dostępnych jest coraz więcej warsztatów o wychowaniu dzieci - “szkoły dla rodziców”, “warsztaty dla dobrych rodziców” - to bardzo ważne, abyśmy korzystali z tych zajęć. Istotnie zwiększy to naszą szansę na bycie świadomym rodzicem. Najlepiej, żeby w takich warsztatach uczestniczyły pary, które dopiero planują dziecko – to byłoby optymalne, ale też warto pamiętać, że nigdy na taką edukację nie jest za późno, zawsze my i nasze rodziny odniesiemy z niej korzyści. Jednocześnie potrzebna jest świadomość, że jeśli nosimy w sobie głębokie rany z naszego dzieciństwa, to nawet jeśli przyswoimy wiedzę z licznych poradników oraz umiejętności komunikacji nauczane na warsztatach, może okazać się to niewystarczające.

Czasem my, dorośli, sami doświadczamy takich trudności emocjonalnych, że abyśmy mogli zadbać o zdrowie psychiczne naszych dzieci, będziemy potrzebowali różnego rodzaju terapii (psychoterapii, leczenia psychiatrycznego, terapii rodzinnej, małżeńskiej, uzależnień).

Ważne, aby jak najszybciej sobie to uświadomić i z odpowiedniej pomocy skorzystać. Zwracanie się o pomoc w sytuacjach, w których nie wiemy, jak postąpić, świadczy o odpowiedzialności i dojrzałości.

Przy dążeniu do jak najlepszego rodzicielstwa pamiętajmy o tym, że “błądzić jest rzeczą ludzką”, nia ma doskonałych rodzin, ani idealnych rodziców, w rodzinie potrzebujemy dużo miejsca na błędy, bo one są najlepszymi nauczycielami. Powinniśmy nauczyć się przepraszać za nasze duże uchybienia i śmiać się z mniejszych potknięć. Śmiech, humor, zabawa to czasem najlepsze lekarstwa.

A tak pięknie o wychowaniu dziecka pisze Diana Loomans:

Gdybym mogła jeszcze raz wychować dziecko

Gdybym mogła od nowa wychować dziecko, częściej używałabym palca do malowania, a rzadziej do wytykania.

Mniej bym upominała, a bardziej dbała o bliski kontakt.

Zamiast patrzeć stale na zegarek, patrzyłabym na to, co robi.

Wiedziałabym mniej, lecz za to umiałabym okazać troskę.

Robilibyśmy więcej wycieczek i puszczali więcej latawców.

Przestałabym odgrywać poważną, a zaczęła poważnie się bawić.

Przebiegłabym więcej pól i obejrzała więcej gwiazd.

Rzadziej bym szarpała, a częściej przytulała.

Rzadziej byłabym nieugięta, a częściej wspierała.

Budowałabym najpierw poczucie własnej wartości, a dopiero potem dom.

Nie uczyłabym zamiłowania do władzy, lecz potęgi miłości.

Nawet jeśli najwłaściwiej dbamy o zdrowie psychiczne dzieci, jest rzeczą naturalną, że dzieci doświadczają różnych problemów psychicznych. Większość trudności ma charakter przejściowy i nie wymaga leczenia w zakresie zdrowia psychicznego. Jednak, gdy problemy te są poważne i uporczywe, rodzice powinni zwrócić się o pomoc do specjalistów.

Jak często występują zaburzenia psychiczne wśród dzieci?

Wiele zaburzeń psychicznych może rozpocząć się w dzieciństwie. Szacuje się, że 1 na 10 dzieci i nastolatków cierpi na zaburzenia psychiczne, jednak mniej niż 1 na 5 spośród tych dzieci jest leczonych.

Jakie są niektóre rodzaje zaburzeń psychicznych u dzieci?

Dzieci mogą doświadczyć pojedynczego zaburzenia lub więcej niż jednego w tym samym czasie.

Do często występujących zaburzeń zaliczamy:

zaburzenia lękowe,

zespół nadpobudliwości psychoruchowej,

zaburzenia odżywiania,

zaburzenia nastroju,

używanie substancji psychoaktywnych, uzależnienia.

Zaburzenia lękowe i zaburzenia nastroju zazwyczaj związane są z powtarzającym się, intensywnym bólem emocjonalnym, trwającym miesiące lub lata. Dzieci te mogą odczuwać nieracjonalny strach i lęk, ciągły smutek i małe poczucie własnej wartości.

Dzieci cierpiące na zespół nadpobudliwości psychoruchowej mogą być nieuważne, nadpobudliwe, impulsywne. Mogą one nieustannie naruszać zasady, przeszkadzać w trakcie zajęć szkolnych.

Zaburzenia odżywiania zazwyczaj polegają na ekstremalnym niedojadaniu lub przejadaniu się, czemu towarzyszą uczucia głębokiego cierpienia co do kształtu lub wagi ciała.

Kiedy potrzebna jest pomoc?

Jest rzeczą naturalną, że dzieci czasem niewłaściwie się zachowują, odczuwają smutek lub niepokój. Dwulatki mówią: „NIE”. Nastolatki czasami kwestionują autorytety. Dlatego ważne jest, aby umieć odróżnić zachowania zwyczajne dla danego etapu rozwoju od oznak poważniejszych problemów. Niepokojące zachowania wymagają więcej uwagi, gdy wyraźnie odbiegają od zachowań rówieśników, od wcześniejszych zachowań dziecka, powtarzają się i mają destrukcyjny wpływ na codzienną aktywność dziecka.

Kto może pomóc?

Gdy mamy jakiekolwiek wątpliwości co do funkcjonowania psychicznego naszego dziecka, przede wszystkim należy zwrócić się do lekarza pediatry/lekarza rodzinnego i poprosić o dokładne zbadanie dziecka. Należy powiedzieć lekarzowi o zachowaniu dziecka, które nas niepokoi. Należy też zapytać lekarza, czy konieczna jest dalsza ocena lub leczenie przez specjalistę w zakresie problemów behawioralnych dziecka. Lekarz rodzinny może skierować do psychologa, psychiatry dzieci i młodzieży, ale warto pamiętać, że do specjalistów w dziedzinie zdrowia psychicznego możemy zgłosić się również bez skierowania. Dobrze jest również skontaktować się ze szkołą, przedszkolem dziecka, gdyż tam dzieci spędzają większość dnia. Pomocni mogą okazać się nauczyciele i psychologowie szkolni oraz pracownicy poradni pedagogiczno-psychologicznych. Pamiętajmy, dbajmy o zdrowie psychiczne dzieci!

Autorka: Dominka Kopystecka - lekarz psychiatra

Polecana lektura:

Alice Miller: “Zniewolone dzieciństwo. Ukryte źródła tyranii”, “Gdy runą mury milczenia”, “Dramat udanego dziecka”, “Bunt ciała”

Adele Faber, Elaine Mazlish: “Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły”, “Rodzeństwo bez rywalizacji”, “Wyzwoleni rodzice, wyzwolone dzieci”

Donald Winnicott: “Dziecko, jego rodzina i świat”

John Bradshaw: “Twórcza moc miłości. Kolejny wielki etap rozwoju“, “Powrót do swego wewnętrznego domu”, “Toksyczny wstyd”, “Zrozumieć rodzinę”

Thomas Gordon: "Wychowanie bez porażek"

Artykuł pochodzi ze strony: http://www.zdrowawielkopolska.pl/art03.html

Wpływ telewizji na rozwój dziecka

Dostępność mediów jest dla małego dziecka dużą atrakcją. Proponowane przez telewizję spędzanie wolnego czasu wydaje się maluchom interesujące i warte uwagi. W efekcie często dochodzi do sytuacji, że spędzanie czasu przed ekranem jest głównym zajęciem większości dzieci w czasie wolnym.

Pociąga to za sobą rezygnację z innych zajęć – bardziej rozwojowych i zapewniających dziecku różnorakie, niezbędne do rozwoju bodźce, nie zaś jedynie jednostajne, jak czyni to telewizja. Nawyki dotyczące oglądania telewizji często są na tyle silne i trwałe, że objawiają się nawet w późniejszym okresie życia dziecka.

Co wpływa na zainteresowanie dziecka telewizją?

Istnieje szereg cech, których występowanie powodować może z dużym prawdopodobieństwem silniejsze zainteresowanie programami telewizyjnymi oraz większą potrzebę ich oglądania:

wiek – okres przedszkolny wyzwala szczególnie silną potrzebę spędzania czasu przed ekranem, dziecko jest wtedy raczej mało pomysłowe w kwestii organizowania sobie czasu wolnego, ma dość wąskie zainteresowania i mało towarzyszy zabaw, jeśli więc nie jest aktywowane przez rodziców, spośród innych zajęć wybiera telewizję; starsze dzieci, które przejawiają już większą aktywność społeczną, mają mniejsze tendencje do oglądania telewizji;
płeć – chłopcy więcej czasu spędzają przed telewizorem niż dziewczęta, przyczyny tkwią zazwyczaj w tym, że chłopcy nieco trudniej przyswajają naukę szkolną, odnajdując mniej przyjemności np. w czytaniu książek; ponadto chłopcy bardziej pasjonują się żywiołowością scen telewizyjnych niż dziewczynki;
inteligencja – dzieci zdolne przejawiają mniejsze zainteresowanie telewizją i z czasem w dużej mierze rezygnują z jej oglądania, przeznaczając czas na rozwijanie swoich pasji i zainteresowań; dzieci mniej zdolne są oglądaniem telewizji bardziej zainteresowanie, gdyż wypełnia im ona lukę czasu wolnego, której nie chcą z własnej woli przeznaczać na zajęcia rozwoje;
postępy w nauce – dzieci odnoszące sukcesy w nauce poświęcają telewizji mniej czasu niż ich gorzej uczący się rówieśnicy, wynika to z dużego zaangażowania czasowego niezbędnego na przyswojenie nowej wiedzy, przez co na oglądanie telewizji zostaje mniej czasu, jak również ze świadomego odrzucenia programów telewizyjnych, uznawanych za mało ciekawe w kontekście wiedzy szkolnej;
status społeczno-ekonomiczny – dzieci ze środowisk uboższych mają z reguły mniejsze możliwości, by korzystać z różnorodnych form zabawy, dlatego telewizja staje się często główną formą spędzania ich wolnego czasu; dzieci z rodzin o wyższym statusie korzystają zazwyczaj z różnorodnych rodzajów aktywności zabawowej, często zapewnianej im przez dorosłych, ale również z własnego wyboru, stąd też dzieci te spędzają przed telewizorem mniej czasu;
osobowość – dzieci bardziej nieśmiałe i niepewne siebie oraz mniej przystosowane psychicznie oglądają telewizję chętniej, gdyż nie wymaga to od nich przejawów aktywności i zaangażowania; dzieci żywiołowe nie mają potrzeby spędzania długiego czasu na oglądaniu telewizji, szukając bardziej interesujących rozrywek;
funkcjonowanie społeczne – dzieci przystosowane społecznie i akceptowane w swoim środowisku chętnie wchodzą w kontakty z ludźmi poświęcając oglądaniu telewizji mniej czasu; ich gorzej przystosowani rówieśnicy uznają telewizor za lepszego towarzysza.

Jak telewizja wpływa na dziecko?

Oddziaływanie telewizji na dziecko jest dość złożonym procesem. Można powiedzieć, że efekty oglądania telewizji mogą być zarówno dobre, jak i złe – wszystko zależy od ilości czasu spędzonego przed ekranem, rodzaju oglądanych programów, stanu emocjonalnego dziecka, kontroli rodziców. Sfery oddziaływania telewizji obejmują:

wpływ na stan fizyczny – jeśli oglądanie telewizji ogranicza czas snu dziecka bądź koliduje z porami posiłków;
wpływ na inne formy zabawy – telewizja oglądana w nadmiarze ogranicza czas na zabawę z innymi dziećmi, głównie na świeżym powietrzu oraz zabawy twórcze;
wpływ na naukę – programy edukacyjne mogą wspierać naukę szkolną i przyswajanie wiedzy oraz motywować do zdobywania nowych wiadomości, jednak czas poświęcany oglądaniu telewizji w nadmiarze wpływa zwykle negatywnie na wypełnianie obowiązków szkolnych;
wpływ na stosunki rodzinne i społeczne – telewizja znacząco ogranicza kontakty między ludźmi, głównie odbierając czas na wspólną rozmowę.

Artykuł pochodzi ze strony: https://www.superkid.pl/wplyw-telewizji-na-rozwoj-dziecka

Uczymy dobrych nawyków – mycie rąk

Nawyk mycia rączek po skorzystaniu z toalety, powrocie z podwórka czy przed jedzeniem powinniśmy wyrobić w dziecku jak najwcześniej. Dzięki temu unikniemy wielu nieprzyjemnych dolegliwości i chorób przenoszonych przez brudne dłonie.

1. Dlaczego dziecko powinno często myć rączki?

Maluchy poznają świat poprzez zmysły. Na początku są to dotyk i smak, dlatego bardzo często różne przedmioty najpierw trafią do rączek, a potem do buzi dziecka. Nie zawsze są one jednak czyste, nawet jeśli rodzice dbają o porządek w domu. Istnieje ryzyko, że znajdują się na nich różnego typu bakterie, grzyby czy pasożyty, które po wniknięciu do organizmu dziecka mogą wywołać choroby.

Uważa się, że przeciętny człowiek, który rzadko myje ręce, może mieć na nich m.in.:

- pałeczki okrężnicy (Escherichia coli) – powodują biegunki i zatrucia pokarmowe. Najczęściej w dużych skupiskach występują w toaletach. Na ręce mogą dostać się w wyniku niemycia rąk po skorzystaniu z WC, a także nieopuszczaniu klapy od sedesu podczas spuszczania wody;

- gronkowce i paciorkowce – mogą prowadzić do sepsy, jeśli organizm jest osłabiony;

- pałeczki zapalenia płuc (Klebsiella pneumoniae);

- inwazyjne jaja pasożytów – np. owsików, glisty ludzkiej czy tasiemca;

- wirusa zapalenia wątroby typu A.

Częste mycie rąk zmniejsza ryzyko przeniesienia tych groźnych drobnoustrojów do ust dziecka. Jest szczególnie ważne właśnie po skorzystaniu z toalety, przed posiłkami,po zabawie – zarówno na zewnątrz, jak i w domu. Im wcześniej zaczniemy naukę mycia dłoni, tym większa szansa na to, że stanie się to pewnego rodzaju codziennym rytuałem, podobnie jak mycie zębów.

2. Jak zachęcić dziecko do mycia rąk?

Początki nauki mogą być trudne, gdyż maluch pochłonięty zabawą i odkrywaniem świata często zapomina o tej czynności. Wszystko jest ciekawsze i wymaga natychmiastowego zbadania. Dla większości dzieci mycie rąk to strata czasu. Nie rozumieją, jakie niebezpieczeństwa na nie czyhają i do czego może doprowadzić brak higieny.

Najprostszym sposobem zachęcenia dziecka do mycia rąk jest zamienienie tej "nudnej” czynności w zabawę. W tym celu można wymyślić historię o walce rycerzy z podstępnymi bakteriami, gdzie bronią będzie mydło i ciepła woda. Można również zaśpiewać razem z dzieckiem piosenkę, którą będzie nucić podczas mycia rączek (np. znane nam z dzieciństwa "Mydło wszystko umyje”).

Inną metodą jest wprowadzenie systemu nagród. Za każde umycie dłoni maluch dostaje żeton lub kolorową naklejkę. Pod koniec tygodnia otrzymuje np. małą maskotkę lub inny drobny prezent. Dzieci uwielbiają tego rodzaju zabawy i z biegiem czasu same będą pamiętać, by myć ręce przed każdym posiłkiem.

Kolejnym pomysłem jest zakup mydła w zabawnym opakowaniu. W wielu sklepach możemy zaleźć je w butelkach przypominających kaczuszki, pingwinki czy bohaterów ulubionych bajek. Maluch z chęcią będzie korzystał z takiego opakowania. Na rynku dostępne są również mydła w formie pianki, które również urozmaicą mycie rąk.

3. Jak prawidłowo myć rączki?

Ta czynność u dziecka zazwyczaj trwa kilka sekund. To zdecydowanie za krótko, aby pozbyć się bakterii, martwego naskórka i brudu. Mycie powinno trwać około 45 sekund. Zawsze na samym początku zwilżamy rączki ciepłą wodą, następnie używamy mydła.

Kolejnym krokiem jest intensywne pocieranie dłońmi o siebie, pamiętając o przestrzeniach pomiędzy palcami i wierzchu rąk. Nie zapominajmy również o nadgarstkach oraz paznokciach. Wieczorem dobrze jest użyć do mycia szczoteczki do paznokci, by porządnie je wyczyścić. Na sam koniec spłukujemy dłonie pod strumieniem bieżącej wody przez około 15 sekund.

Mycie dłoni jest jednym z podstawowych sposobów ochrony przed wieloma chorobami, m.in. przed owsicą. Warto wyrabiać ten nawyk już u najmłodszych pociech. Dzięki temu będą zdrowsze.

Artykuł pochodzi ze strony internetowej: https://parenting.pl/uczymy-dobrych-nawykow-mycie-rak

DRODZY RODZICE Zachęcamy Was do skorzystania z załączonej propozycji zdrowych przepisów dla dzieci :) PRZEPISY ZNAJDUJĄ SIĘ W ZAŁĄCZNIKU

http://przedszkole7leszno.pl/pliki/plik/przepisy-na-zdrowe-posilki-dla-dzieci-1586508238-1-1587983993.docx

Z dzieckiem w domu. 12 pomysłów na zabawy bez telewizora

Zacznijmy od wyłączenia telewizora, odłożenia w kąt smartfonów i tabletów. Bądźcie na wyłączność dla swojego dziecka. Wiemy, że to trudne, bo jest tyle do zrobienia i do tego jesteśmy zmęczeni. Pamiętajmy jednak, że uwaga poświęcona dziecku i czas wspólnej zabawy są dla niego najcenniejszym prezentem, a również nam rodzicom pomoże "naładować akumulatory“ i na chwilę zapomnieć o codziennych trudach. Do dobrej zabawy nie będą potrzebne drogie czy wymyślne gadżety, najlepsze są te najprostsze zabawy, które sami znamy z naszego dzieciństwa.

Przypominamy kilka sprawdzonych pomysłów na zabawę z dzieckiem:

Zimno, ciepło, gorąco - chyba znana wszystkim, a może nieco zapomniana zabawa, w której jedna osoba chowa jakiś nieduży przedmiot (może to być maskotka, autko, piłeczka), pozostałe osoby muszą go odnaleźć. Ten kto schował "skarb“ daje wskazówki stopniując słowa - zimno, ciepło, informując poszukiwaczy, czy są blisko (ciepło, cieplej, gorąco), czy daleko (zimno, mróz). Ten kto odnajdzie skarb chowa go i zabawa zaczyna się odnowa.
Raz, dwa, trzy, Baba-Jaga patrzy - w tej zabawie im więcej uczestników, tym lepiej. Jedna osoba, nazywana Babą-Jagą, stoi
w pewnej odległości od pozostałych odwrócona tyłem lub z zakrytymi oczami i wypowiada słowa: raz, dwa, trzy, Baba Jaga patrzy, w czasie których gracze biegną w jej kierunku. Gdy skończy mówić, odsłania oczy lub odwraca się do uczestników, a ci nieruchomieją – nie mogą się poruszać, mówić i śmiać się. Baba Jaga stara się ich rozśmieszać. Jeżeli ktoś się poruszy lub zaśmieje, musi wrócić na linię startu. Po chwili Baba Jaga znów zakrywa oczy i cykl się powtarza. Celem w zabawie jest dotarcie do Baby Jagi, gdy ona nie patrzy i dotknięcie jej. Zwycięzca zajmuje jej miejsce.
Zabawa w chowanego – tej zabawy nikomu nie trzeba rekomendować. Dzieci ją uwielbiają. Jeśli macie w domu więcej miejsca i dużo zakamarków, zabawaw chowanego będzie super pomysłem.
DIY – zajęcia "zrób to sam” to propozycje dla bardziej aktywnych maluchów (wyciszają) i małych artystów. Możecie lepić z masy solnej, plasteliny, malować farbami, kredkami, rękami, robić wycinanki z papieru kolorowego i wiele innych. Generalnie do takich zabaw możecie wykorzystać mnóstwo rzeczy, które są w domu. Np. makaron będzie idealny na biżuterię, a papierowe talerzyki czy opakowania po jajkach mogą zamienić się w stworki, kartonowe pudełka w domki, autka, robota i co jeszcze tylko wyobraźnia wam podpowie. Możecie w dowolnej technice stworzyć panią jesień, zimę albo ulubioną postać z bajki!
Tanecznym krokiem – z podkładem muzycznym lub bez możecie wspólnie poruszać się do ulubionych piosenek i melodii. W wersji dla odważniejszych rodziców (mniej wrażliwych słuchowo) możecie włączyć sekcję instrumentalną z wykorzystaniem sprzętów kuchennych (garnki mają świetną akustykę). Dzieci będą zachwycone, sąsiedzi nieco mniej. Zorganizujcie konkurs taneczny albo konkurs piosenki. Nagrodą może być korona, medal, dyplom (oczywiście zrobiony własnoręcznie) albo pyszne małe co nieco.
Domowy klub fitness – w mediach alarmują o pladze otyłości u dzieci. Waszej rodziny nie będzie to dotyczyć, jeśli postawicie na ruch. Czas na trochę wspólnych ćwiczeń fizycznych - połączycie przyjemne z pożytecznym, a maluchy będą zachwycone. Pokażcie dziecku kilka prostych figur z aerobiku, zachęćcie też, aby dziecko zaproponowało swoje ćwiczenia, które wykonacie. Na pewno będzie wesoło.
Kalambury – w tej zabawie za pomocą gestów musimy pokazać np. tytuł bajki, postać z bajki, czynność, zwierzątko.
Wspólne gotowanie - zaproponujcie dzieciom wspólne pieczenie babeczek, zróbcie owocowe szaszłyki i nie przejmujcie się, jeśli mały mistrz kuchni nieco nabrudzi. Z przygotowanych wspólnie specjałów możecie urządzić przyjęcie domowe.
Zabawa w doktora - jak oswoić lęk przed wizytą u lekarza? Najlepiej poprzez zabawę. Zabawa w doktora jest doskonałym sposobem na takie przezwyciężanie lęków. Dziecko dowiaduje się, do czego służą poszczególne przyrządy lekarskie i wciela się w rolę lekarza.
Wspólne czytanie – o korzyściach z czytania nie trzeba nikogo przekonywać. Przytoczymy zaledwie najważniejsze z nich. Czytanie zaspokaja wszystkie potrzeby emocjonalne dziecka, wspiera jego rozwój psychiczny, intelektualny i społeczny, a przy tym przynosi ogromną radość i pozostawia cudowne wspomnienia. Dzięki czytaniu dziecko poszerza swoje słownictwo, używa bogatszego i piękniejszego języka. Wybierzcie wspólnie książkę, usiądźcie wygodnie i przenieście się w świat bajek i niezwykłych przygód.
Budowanie z klocków - należy do ulubionych zabaw całej rodziny. Proste konstrukcje, wysokie wieże, fosy, w tej zabawie ogranicza nas tylko wyobraźnia. Ponadczasowe klocki dzięki ogromnej różnorodności są nieustającym źródłem inspiracji do zabawy zapewniając wszechstronny rozwój dziecka. Zabawa klockami ćwiczy emocje, stymuluje wyobraźnię, rozwija logiczne i przestrzenne myślenie dziecka, jest dobrym treningiem na koncentrację uwagi.
Zabawa w teatr- zamieńcie się rolami: maluchy niech będą rodzicami, a wy ich dziećmi. Uwaga: w tej zabawie możecie zobaczyć, jak odbierają was dzieci. Tym bardziej warto podjąć wyzwanie. Możecie również wcielić się w postaci ulubionych bajek, stworzyć własną bajeczkę. Warto pamiętać, aby dać dziecku przewodzić w zabawie. Słuchać jego pomysłów i zachęcać do inicjowania nowych scenariuszy i pomysłów.

Jeśli chcemy, aby nasze dzieci były ciekawe świata, miały wiarę w siebie, były kreatywne, bawmy się z nimi, podarujmy im swój cenny czas. Dzięki wspólnym zabawom wzmacniamy więź z dzieckiem i sprawiamy, że czuje się ono ważne i kochane.

Propozycja zabaw pochodzi ze strony internetowej: https://parenting.pl/z-dzieckiem-w-domu-12-pomyslow-na-zabawy-bez-telewizora

Umysł dziecka - cud istnienia

Każde dziecko jest kimś szczególnym. Każde jest jedyne i wyjątkowe. Każde rodzi się z wieloma uzdolnieniami i talentami, a rolą Twoją, czyli rodzica, jest poszukać w swoim potomku tych właśnie ukrytych skarbów, wydobyć je na światło dzienne i pomóc małemu człowiekowi zrobić z nich użytek. Pamiętasz może z dzieciństwa taką bajkę, gdzie jakiś ubogi chłopina klepie biedę, nie wiedząc, że w jego ogrodzie, pod drzewem, zakopana jest skrzynia pełna złota i drogocennych kamieni. Czy sam fakt, że w jego ziemi leży skarb, czyni go bogatszym? Nie. Dopiero wtedy, gdy dowie się o jego istnieniu, gdy wykopie klejnoty i spienięży cały majątek, stanie się zamożnym człowiekiem. Twoje dziecko również ma szansę bardzo wiele w życiu osiągnąć, ale dopiero wtedy, gdy Ty pomożesz mu dotrzeć do bogactw ukrytych w jego wnętrzu.

Przybycie ze szpitala położniczego do domu z nowo narodzonym człowieczkiem w ramionach to tak, jak przejęcie sterów odrzutowca bez umiejętności pilotowania. Niestety w przypadku dziecka nie dostaniesz żadnej instrukcji obsługi i nie ma bezpłatnej infolinii, na którą można zadzwonić, by uzyskać pomoc. A jednocześnie spoczywa na Tobie olbrzymia odpowiedzialność, bo to przecież głównie od Ciebie - rodzica - zależy, jaki człowiek wyrośnie z tego maleństwa i jak będzie przygotowany do dorosłego życia. Im dokładniejszą i pełniejszą wiedzę będziesz posiadał na temat rozwoju małej istoty ludzkiej, tym lepiej będziesz w stanie ten rozwój wspierać i odpowiednio ukierunkowywać.

Chcąc dotrzeć do potencjalnych możliwości swojego dziecka, nie możesz pozostawać biernym obserwatorem jego rozwoju i poprzestawać tylko na właściwej pielęgnacji i zapewnieniu fizycznego bezpieczeństwa. Talenty człowieka są niczym kwiaty w ogrodzie. Jeśli nie otoczysz ich opieką, nie będziesz ich podlewać i chronić przed chwastami, uschną lub zmarnieją w gąszczu panoszącego się zielska. Bądź troskliwym ogrodnikiem dla umysłu Twojego dziecka, a zaskoczy Cię swoimi umiejętnościami i możliwościami w momentach zupełnie nieoczekiwanych.

Czy zastanawiało Cię kiedykolwiek, dlaczego Mozart, Einstein czy Leonardo da Vinci byli tak fantastycznie kreatywni, myśleli w sposób oryginalny, posiedli ogromną wiedzę i rozwinęli wrodzone talenty w niespotykanym stopniu? Okazuje się, że olbrzymią rolę w rozwoju ich indywidualnych uzdolnień odegrał fakt, że od dzieciństwa mogli rozwijać i twórczo wyrażać swoje własne niepowtarzalne pomysły. W jaki sposób rozwinęły się ich talenty? Poprzez troskę i zainteresowanie rodziców. Ich przekonanie, że warto inwestować w dzieci uwagę, czas i pieniądze. Trzeba obserwować dzieci, rozmawiać z nimi i towarzyszyć im w ich rozwoju.

Tak naprawdę, bardzo niewielu ludzi maksymalnie wykorzystuje swój potencjał. Jednak niektóre dzieci o niemałych możliwościach intelektualnych ponoszą fiasko w dziedzinach, w których zdecydowanie powinny odnosić sukcesy. Zdarza się - i to nierzadko - że ktoś przechodzi przez życie z potencjalnie ogromnymi możliwościami, jednak nigdy nie osiąga sukcesu, gdyż możliwości te nie są w porę rozpoznawane, albo pozostają nie wykorzystane.

Rodzic, na którym spoczywa obowiązek zapewnienia dziecku właściwych warunków rozwoju, ma - z jednej strony - dość łatwe zadanie, ponieważ umysł dziecka jest bardzo elastyczny, łatwo daje się formować i zmieniać. Z drugiej jednak strony niesie to ze sobą pewne niebezpieczeństwo. Poprzez niewłaściwą ocenę możliwości dziecka i nieodpowiednie metody uczenia, możemy maluchowi zaszkodzić, niszcząc w zarodku to, co w nim najcenniejsze. Jeśli chcesz prawidłowo i bardziej świadomie kształtować umysł małego człowieka, spróbuj go najpierw poznać.

Czytając "Inteligencję Twojego Dziecka" spostrzeżesz, że jestem zwolennikiem wszechstronnego rozwoju malucha. Nie jest to jednak wszechstronność rozumiana w kategoriach szkolnych, wg których uczeń powinien być dobry we wszystkim, powinien biegle opanować wszystkie umiejętności i dać się nafaszerować wiedzą ze wszystkich możliwych dziedzin. A przy tym wszystkim dać się wcisnąć w sztywną ramkę, przystającą do standardów narzuconych przez resztę społeczeństwa.

Wszechstronny rozwój to coś zupełnie innego. To zapewnienie maluchom środowiska bogatego w wiele różnorodnych bodźców, by mogły one - mówiąc obrazowo - posmakować z "każdej miseczki" i wybrać te potrawy, które im najbardziej odpowiadają. Nie chodzi o to, byś zrobił z dziecka geniusza, który przejawia doskonałość w każdej dziedzinie i zdobywa sukcesy na wszelkich możliwych polach. Prawdę mówiąc wątpię, by to było możliwe i by uczyniło to Twoją pociechę szczęśliwszym człowiekiem.

Każde dziecko przychodzi na świat z zalążkami uzdolnień, które otrzymało w genach. Problem w tym, że w momencie narodzin nikt nie wie, co "siedzi" w takim małym Krzysiu czy Oli. Te wrodzone predyspozycje zakreślają potem ramy, granice możliwych osiągnięć. Ramy te jednak nie zapełnią się samoistnie. Rodzice - stosując właściwe metody - powinni wspierać dzieci, aby mogły one własne predyspozycje odkryć i rozwijać - zgodnie ze swoimi możliwościami. A możliwości te są na ogół znacznie większe, niż przypuszczają rodzice.

Wszystko zależy od tego, czy otoczenie dziecka wpływa mobilizująco czy hamująco na rozwój jego talentów. Przeprowadzone eksperymenty dowiodły, że zapewnienie dziecku środowiska bogatego w stymulujące bodźce skutkuje prężnym rozwojem umysłu. Przy czym im dziecko młodsze, tym więcej korzystnych zmian wywoła w jego umyśle stymulujące środowisko. Dlatego tak ważne jest, co Ty jako rodzic zaoferujesz dziecku w procesie kształcenia i wychowywania. Od doboru zajęć dla dziecka, od jakości proponowanych zabaw, od Twojej postawy i aktywności zależeć będzie to, jak rozwinie ono swoje sprawności intelektualne, zdolności twórcze, kompetencję społeczną, wrażliwość na sztukę, zdolności artystyczne czy sprawność fizyczną.

Artykuł pochodzi ze strony: https://www.superkid.pl/umysl-dziecka-cud-istnienia

W co się bawić - pomysły na wolny czas z dzieckiem

Choroba zatrzymała Was w domu? A może spędzacie ferie we własnym towarzystwie? Podpowiadamy w co się bawić z dzieckiem, by wspólny czas upłynął wesoło i kreatywnie. Zobaczcie nasze propozycje.

Palcem po mapie

Co będzie potrzebne?

Tradycyjna, papierowa mapa lub atlas i długopis.

Jak się bawić?

Rozłóżcie wspólnie mapę, a potem zaznacz na niej określone punkty - np. Wasz dom, dom dziadków, przedszkole czy atrakcyjne zabytki. Wręcz dziecku długopis (lub ołówek, jeśli chcesz odzyskać mapę ;)) i poproś, by zaznaczyło trasę między poszczególnymi punktami albo samo wyznaczyło szlak wymarzonej wycieczki. To świetna okazja do nauki geografii, a przy okazji nabieranie wprawy w kreśleniu linii.

Lodowi odkrywcy

Co będzie potrzebne?

Pojemnik z zamrożonymi drobnymi zabawkami, coś do dłubania w lodzie/miska z ciepłą wodą i łyżka.

Jak się bawić?

Dzień wcześniej przygotuj odpowiednie pudełko, zalej je wodą, wrzuć do środka wybrane elementy i zamroź. Gdy przyjdzie czas na ekspedycję, wyjmik pojemnik z zamrażarki i wręcz dziecku. Daj mu czas na powolne wydobywanie z lodu niespodzianek. Rozwiązanie lodowej zagadki może ułatwić ciepła woda - wystarczy polewać nią lód za pomocą łyżki.

Domowa galeria sztuki

Co będzie potrzebne?

Kartki, kredki, pisaki, kolorowanki lub gotowe prace zgromadzone wcześniej, sznurek, spinacze do bielizny.

Jak się bawić?

Jeśli zaczynacie od podstaw, konieczne będzie przygotowanie eksponatów - pozwól dziecku pokolorowac obrazki lub namalować własne. Kiedy będą gotowe, rozwieś na ścianie lub między meblami sznurek, a następnie wraz z pociechą przypnij do niego poszczególne prace za pomocą spinaczy do bielizny. Może maluch oprowadzi Cię po wystawie i opowie o poszczególnych dziełach? A może Ty wcielisz się w dziennikarza i zadasz kilka pytań małemu artyście? Wszystko zależy od Waszej wyobraźni!

Rewia mody

Co będzie potrzebne?

Szafa - Twoja lub dziecka, aparat fotograficzny lub telefon komórkowy.

Jak się bawić?

Pozwól dziecku na małe szaleństwo - niech samo skomponuje zestawy. Może je wybrać z własnej szafy, ale jeśli mama pozwoli skorzystać ze swojej szafy - frajda będzie dużo większa ;) Zaaranżujcie wybieg dla modeli i modelek, zróbcie zdjęcia i swtórzcie z nich pamiątkowy album. A może spróbujecie nakręcić modowy debiut pociechy? Dodatkowa publika w postaci misiów albo babci też będzie ogromnym atutem.

Teatr cieni

Co będzie potrzebne?

Ciemne pomieszczenie, pusta ściana i lampka lub latarka.

Jak się bawić?

Tej zabawy chyba nikomu nie trzeba tłumaczyć, choć zawsze warto ją przypomnieć. Zasłońcie okna, zapalcie lampkę i z pomocą własnych dłoni lub przypadkowych przedmiotów stwórzcie niepowtarzalne historie. Dziecku z pewnością spodoba się zabawa latarką, a sprawdzanie jak będą wyglądać cienie rzucane przez dobrze znane przedmioty pozowli na nie spojrzeć z zupełnie innej perspektywy.

Artykuł pochodzi ze strony: https://silesiadzieci.pl/fotostory/5920/w-co-sie-bawic-pomysly-na-wolny-czas-z-dzieckiem

Konsekwencja- moje drugie imię

„Nie ma dzieci- są ludzie…” Janusz Korczak

Będąc rodzicami odpowiadamy za wychowanie naszych pociech.

Pragniemy, aby wyrosły na ludzi odpowiedzialnych, silnych, dobrych i uczciwych. Ale czy sami jesteśmy uczciwi i dobrzy wobec naszych dzieci? Dobre wychowanie powinno zawsze dążyć do prawidłowego rozwoju osobowości i charakteru dziecka. Wszelkie działania rodziców i opiekunów dziecka powinny być przemyślane, ale co najważniejsze- powinny być oparte o stałość i konsekwencję.

Nie wystarczy jednak być konsekwentnym wobec dziecka i jego złych zachowań. Przede wszystkim należy zacząć od siebie, rodzic powinien zadać sobie pytanie, „Czy jestem konsekwentny wobec siebie? Czy dotrzymuję danych sobie obietnic?” Pracując nad swoim charakterem i konsekwencją wobec siebie łatwiej nam będzie rozumieć potrzebę stałości i bycia konsekwentnym wobec zachowań dziecka będącego pod naszym bezpośrednim wpływem wychowawczym.

Janusz Korczak powiedział, że „nie ma dzieci- są tylko ludzie”. Ten cytat uświadamia nam, że dziecko ma takie same prawa i obowiązki w pewnych kwestiach, jak dorośli. Uważam, że ponoszenie konsekwencji za swoje działania jest jedną z tych kwestii. Dziecko jest istotą, która nie ma takiej wiedzy o świecie, jak dorosły opiekun. Łatwo ulega chwilowym zachciankom, bywa impulsywne, kieruje się często emocjami. Naszym zadaniem jest postawienie jasnych oraz stałych granic i wymagań, aby kształtować charakter naszej pociechy. Dziecko powinno wiedzieć, jakie będą naturalne następstwa jego poczynań: jeśli zepsuje zabawkę- nie będzie jej miało.

Żyjąc w ciągłym pędzie, w ciągłym stresie i napięciu rodzice często są nerwowi, zmęczeni i niecierpliwi. Wystarczy wtedy mały zapalnik, aby napięcie rodzica przeszło na inny tor i odbiło się na dziecku, które w zasadzie nie jest źródłem frustracji rodzica. Takie zachowanie dorosłej, mądrej i odpowiedzialnej osoby jest niedopuszczalne. Dorosły człowiek zdaje sobie sprawę ze swoich emocji, dziecko niestety nie. Działając pod wpływem emocji rodzic może ulec pokusie przekroczenia granic w stosunku do stosowania kar wobec dziecka i jego niepożądanych zachowań. Zdaję sobie sprawę, że trudno jest być spokojnym, cierpliwym i opanowanym po całym dniu pracy, gdy jeszcze w domu czeka na nas wiele obowiązków, a głowę mamy pełną zmartwień i problemów. Jednak pozwalając sobie na emocjonalne wybuchy narażamy siebie na brak autorytetu u dzieci, a także narażamy nasze dzieci na lęk, strach przed naszymi nieprzewidzianymi reakcjami, czy zachowaniami i na życie w ciągłej niepewności.

Konsekwencja w działaniach wychowawczych powinna być poparta przemyślanymi działaniami. Jeśli będziemy konsekwentni w nagradzaniu i karaniu- dziecko ma szansę wypracować prawidłową samoocenę, pozytywne postawy społeczne, samo będzie w przyszłości słowne i uczciwe. Ale czym jest konsekwencja w nagradzaniu i karaniu? Otóż jeśli za to samo przewinienie rodzic jednego dnia surowo ukaże swoją pociechę, mimo, że dzień wcześniej serdecznie śmiał się z tego samego zachowania- dziecko wpadnie w pułapkę niepewności. Nie będzie wiedziało, jakiej reakcji rodzica może się spodziewać, czy zostanie nagrodzone wybuchem radości, czy może wybuchem gniewu. Taka niepewność wzbudza w dziecku brak poczucia stałości, brak poczucia bezpieczeństwa i równowagi. Dlatego ważne jest, aby rodzic sam zastanowił się, co jest dla niego niedopuszczalne i zasługuje na karę, a jakie zachowania będą do zaakceptowania.

Niezwykle istotna jest nagroda, bo jeśli będziemy stosowali wyłącznie kary wobec dziecka- możemy narazić naszą pociechę na niską samoocenę oraz brak wiary we własne możliwości. Najistotniejsza jest stałość w uczuciach. Musimy pamiętać, że nie karzemy dziecka, ale jego złe, niepożądane zachowanie. Jak to robić? Wyjaśnianie dziecku przyczyny otrzymania kary i poniesienia konsekwencji złego zachowania zaczynajmy od słów pozytywnie określających osobę dziecka: „Kocham cię, ale nie podoba mi się, że…”, „Jesteś wspaniałym dzieckiem, ale nie lubię, kiedy robisz…”. Dziecko otrzymując karę powinno wiedzieć, że jest kochane i akceptowane, a wyłącznie jego działania są nie do przyjęcia przez konsekwentnego rodzica, który jeśli raz powiedział „NIE”, to drugi raz również powie „NIE”.

Jako filary kształtowania osobowości naszych dzieci, musimy być stali, konsekwentni i nieugięci w wytyczaniu mądrych granic nie tylko dzieciom, ale i sobie. Dzieci obserwują nasze zachowania i na ich podstawie również uczą się postępowania. Jeśli rodzic łamie przepisy drogowe, to czy dziecko nie będzie tego robić? Jeśli nagradzamy dziecko- a zachęcam, aby robić to jak najczęściej wzmacniając pozytywne zachowania, to również wyjaśniajmy za co jest nagradzane, które zachowanie jest akceptowane i doceniane. Jednak pamiętajmy, aby posługiwać się konkretami. Dla dziecka hasło „Byłeś grzeczny” nie wiele mówi. Natomiast stwierdzenia „Nie rozmawiałeś głośno w kościele podczas mszy, nie kręciłeś się i to mi się podoba”, „podzieliłeś się zabawką z młodszym bratem i to jest dobre” itp. są stwierdzeniami konkretnymi, jasnym i pokazującym dziecku, co jest dobre, a co złe.
Stosując mądre konsekwencje w nagradzaniu i karaniu mamy szansę wychować mądrego, odpowiedzialnego, wrażliwego i dobrego człowieka, który być może w przyszłości będzie filarem dla swoich rodziców w jesieni ich życia.

https://www.wychowanieprzedszkolne.pl/konsekwencja-moje-drugie-imie/

7 pomysłów na jesienne zabawy z dziećmi

Po słonecznych kąpielach zostały tylko wspomnienia. Na razie pani Jesień postanowiła nas nie rozpieszczać i nie wiedzieć, który dzień z rzędu każe nam oglądać skąpany w deszczu świat. Chciałoby się uwić legowisko i zapaść w zimowy sen. JAK ROZŁADOWAĆ KUMULUJĄCE SIĘ POKŁADY ENERGII MŁODYCH OSOBNIKÓW?? Na szczęście jesień sama podsuwa sporo dobrych pomysłów. Poniżej 7 pomysłów na jesienne zabawy z dziećmi.

KASZTANOWE STWORY.

Kto nie zna dziecięcych walk o kasztany? U nas towar na wagę złota. Podobno noszone w kieszeni przynoszą szczęście… Dziś inne zastosowanie- kasztanowy zwierzyniec. Wystarczy zaopatrzyć się w zapałki, liście, plastelinę, małe nożyczki do paznokci i owe kasztany. Można też poszerzyć zbiory wybierając się na polowanie na żołędzie.

KULINARNE WARIACJE.

Przy pomocy dylematowej ciastoliny (lub sklepowej) można wydusić przyzwoite ciasto! Przepis można poszerzyć o strączki i aktualnie dostępne ziarna.

JESIENNA BIŻUTERIA.

Gustowny łańcuch możecie stworzyć w kilka minut. Przyda się igła, mocniejsza nitka, jarzębina, żołędzie, kasztany czy inne kolorowe cuda jakie uwidzicie na drzewach. Jesienne zabawy z dziećmi pobudzają kreatywność pociechy, a ich wyobraźnia jest nieograniczona !

LISTKOWE PUZZLE.

Do tej zabawy idealne byłyby suszone liście ( jeden ze sposobów to przyduszenie ich w jakiejś otyłej książce). Sklejamy kilka kartek formatu A4 i odrysowujemy różne kształty i wielkości liści. Mieszamy je. Druga część zadania polega na dopasowaniu odrysowanego kształtu do odpowiedniego liścia.

ZABAWA W DETEKTYWA.

Wcześniej zbieramy bukiet różnorodnych liści. Przy pomocy wujka Google´a odszukujemy drzewa, które odarliśmy z liści, drukujemy ich wizerunki i zaznajamiamy potomka z nazwą i cechami charakterystycznymi drzew. Czekamy… kilka dni aż przestanie padać i ruszamy na poszukiwanie naszych drzew.

PRACE PLASTYCZNE.

Dary jesieni podsuwają niezliczone inspiracje. Można malować, wyklejać, wycinać, zszywać, co tylko wyobraźnia podpowie.

SEGREGACJA.

Przy pomocy prostej zabawy możemy ćwiczyć liczenie, utrwalać kolory, uczyć się kształtów czy określać wielkości. Wystarczy zebrać różnorodne liście, kasztany, żołędzie, jarzębinę, orzechy i inne dobrodziejstwa.

Pomysły na zabawy pochodzą ze strony: http://www.dylematymamyitaty.pl/7-pomyslow-jesienne-zabawy-dziecmi/

„Syndrom końca wakacji”, czyli wrześniowe zmagania rodziców i dzieci

Czy dorosły czy przedszkolak – wszyscy z utęsknieniem czekamy na wakacje i okres urlopowy. Bardziej niecierpliwi skreślają nawet w kalendarzu kolejne dni, które oddzielają ich od słodkiego lenistwa. Przerwa w pracy i nauce to nie tylko upragniony wypoczynek i nowe przygody, ale przede wszystkim czas, który możemy spędzić z rodziną. Lecz, jak głosi stare przysłowie – to co dobre, szybko się kończy i w miejsce beztroskich chwil w pewnym momencie wkracza znów „szara rzeczywistość”. Powrót do pracy, szkoły czy przedszkola staje się często dużym stresem, z którym musi poradzić sobie cała rodzina.

Stresy związane z powrotem do przedszkola

Co może być źródłem stresu u malca, dla którego niemal każda chwila jest czasem beztroskiej zabawy? Przede wszystkim, stres ten wiąże się z rozłąką z rodziną i koniecznością dostosowania się do reguł i trybu życia obowiązującego w przedszkolu. Po wielu dniach spędzonych u boku przynajmniej jednego rodzica, spania według własnego rytmu, jedzenia ulubionych potraw i braku codziennej mozolnej walki z rówieśnikami o klocki, przedszkolak znów musi nauczyć się stawiać czoła wyzwaniom swojego wieku.

Co możesz zrobić?

Jeszcze przed rozpoczęciem roku szkolnego możesz zaznaczyć w kalendarzu pierwszy dzień przedszkola i przypominaj o nim dziecku co jakiś czas, oczywiście traktując jako oczekiwanie na coś miłego. Warto spróbować również wprowadzić w Wasze domowe życie trochę przedszkolnego toku dnia – przede wszystkim ureguluj dziecięcy sen oraz pory posiłków. Możecie wybrać się również na wspólne zakupy rzeczy niezbędnych w przedszkolu – już sam wybór szczoteczki do zębów będzie dla dziecka miłym akcentem.

Przede wszystkim, postaraj się być cierpliwym i wyrozumiałym, gdy Twoje dziecko jest płaczliwe, marudne czy wyjątkowo zwleka z porannym ubieraniem. Okazuj mu wiele wsparcia i miłości, częściej przytulając i poświęcając czas po powrocie z przedszkola.
Przez pierwsze dni pobytu w przedszkolu, staraj się zostawiać dziecko nieco krócej i stopniowo wydłużaj czas, informując oczywiście dziecko, kiedy po nie przyjdziesz i dotrzymując słowa. Wysłuchaj dziecięcych lęków i obaw i staraj się je rozumieć; przedstawiaj malcowi pozytywne aspekty pobytu w przedszkolu, których, na przykład, nie doznałby pozostając w domu.

Kiedy dziecko dopiero rozpoczyna przedszkolną przygodę…

Tu może być nieco trudniej, choć oczywiście zależy to od charakteru Twojego dziecka, etapu jego rozwoju, zasad wychowawczych w Waszym domu i wielu innych czynników. Generalnie, obowiązują te same wskazówki, co w punkcie wyżej, ale z dużym naciskiem na wspólne rozmowy i przygotowywanie dziecka do pobytu w placówce oraz jeszcze większą wyrozumiałość i wsparcie. Warto korzystać z tzw. dni adaptacyjnych oferowanych przez przedszkola, nie tylko po to, by zobaczyć jak radzi sobie dziecko, ale również, by lepiej poznać placówkę.

Bezpieczne wakacje naszych dzieci

W okresie letnim dzieci rzadziej niż w pozostałych miesiącach uczęszczają do przedszkola. I słusznie, przedszkolaki również potrzebują odpoczynku po wielu miesiącach wczesnego wstawania i uczestniczenia w zajęciach przedszkolnych.
Niestety, doświadczenie uczy nas, że w tych dniach nasze pociechy częściej narażone są na różnego rodzaju niebezpieczne sytuacje, które mogą zagrażać ich zdrowiu, a nawet życiu. Czasami opieka starszego rodzeństwa, dziadków, a nawet samych rodziców okazuje się niewystarczająca czy niewłaściwa. A przecież większości wypadków można by uniknąć przy zachowaniu odrobiny przezorności. Wakacje to czas, kiedy dzieci długo przebywają na świeżym powietrzu, często nad zbiornikami wodnymi, w lasach, na wsi. Nie możemy im zabraniać korzystania z dobrodziejstw natury. Świeże powietrze i słoneczna pogoda wzmacniają system odpornościowy, wpływają korzystnie na niektóre schorzenia skóry, odprężają, ułatwiają odpoczynek po wielomiesięcznej pracy i pozwalają na naładowanie akumulatorów na następne miesiące. Musimy jednak pamiętać, że przedszkolak jest jeszcze zbyt mały, aby właściwie ocenić sytuację niebezpieczną i stopień zagrożenia własnego zdrowia czy życia. Dlatego obowiązkiem rodziców jest nauczenie dziecka, jak unikać sytuacji niebezpiecznych i jak postępować, kiedy już się pojawią. Dopiero wtedy wspólny wypoczynek będzie przyjemnością dla dziecka i jego opiekunów.
Stąd nasz apel:

ZADBAJMY O BEZPIECZEŃSTWO NASZYCH POCIECH W CZASIE WAKACJI. POKAŻMY DZIECIOM, GDZIE RODZI SIĘ NIEBEZPIECZEŃSTWO I JAK POSTĘPOWAĆ W SYTUACJACH TRUDNYCH.

I. Zachowanie na ulicy

Przedszkolak nie powinien sam wychodzić na ruchliwą ulicę, nawet jeśli wydaje nam się, że opanował już sztukę przechodzenia przez jezdnię. Nie wystarczy wielokrotne powtarzanie dziecku zasad przy tym obowiązujących („spójrz w prawo, w lewo, jeszcze raz w prawo i upewnij się czy nie nadjeżdża samochód”), sami także musimy robić to prawidłowo! W czasie spacerów zachęcajmy malucha, aby pokazał nam jak bezpiecznie przechodzić przez jezdnię.

II. Podróż samochodem

Dla dziecka najważniejszym elementem wyposażenia samochodu powinien być odpowiedni do jego wieku i wagi fotelik! Koniecznie musi być solidnie umocowany pasami na tylnym siedzeniu. Dla bezpieczeństwa własnej pociechy, w tej kwestii nie ustępuj protestom dziecka. Przyzwyczaj je, że nie ruszycie z miejsca, jeśli dziecko nie będzie siedziało zapięte w foteliku (czy na podstawce). Kiedy podróż jest długa i męcząca zrób przerwę. W upalne dni nie zostawiaj dziecka samego w samochodzie (zwłaszcza na pełnym słońcu), ponieważ grozi to odwodnieniem czy udarem słonecznym.

III. Odpoczynek nad wodą

Popularnym miejscem letnich wyjazdów są okolice akwenów wodnych. Dzieci lubią kąpiele, plażowanie, czy budowanie zamków z piasku. Niestety, zdarza się, że oddający się słonecznym rozkoszom opiekunowie zapominają o własnych pociechach. Tymczasem wystarczy kilka chwil, aby ciekawy świata maluch zgubił się w tłumie wypoczywających, bądź, aby skusiła go ciepła woda. Mając świadomość ewentualnych niebezpieczeństw, wybierając miejsce do pływania decydujmy się na kąpieliska z ratownikiem, który profesjonalnie zareaguje w sytuacji zagrożenia. Pamiętajmy, że bezmyślnością jest pice alkoholu podczas odpoczynku nad wodą, zwłaszcza w sytuacji, kiedy mamy pod opieką przedszkolaka!

IV. Ostrożnie ze słońcem

W upalne dni pamiętajmy o właściwej ochronie przed słońcem i zapobiegajmy oparzeniom. Lekarze są zgodnie, że delikatna skóra dziecka nie jest jeszcze odporna na intensywne promieniowanie słoneczne. Radzą, aby unikać długiego przebywania w pełnym słońcu między godz. 10 a 15. W tym czasie dzieci powinny się bawić w miejscach zacienionych. Wiedząc, że znaczna część promieni przenika przez chmury stosuj kremy ochronne z filtrami UVA o wysokim faktorze przeznaczone dla dzieci nawet w mniej słoneczne dni. Wykorzystujmy parasole. Dbajmy o właściwe ubranie, przede wszystkim o przewiewne nakrycie, które będzie chroniło głowę i wrażliwy kark. Pamiętajmy, że mózg bardzo szybko się nagrzewa, a ponieważ jest organem dobrze ukrwionym łatwo dochodzi do przegrzania całego organizmu. Starszego przedszkolaka warto zachęcać do samodzielnej dbałości o skórę proponując mu np. , aby wysmarował się kremem ochronnym barwiącym ciał. Będzie to dla niego wspaniała zabawa. W upalne dni należy pamiętać o dostarczaniu organizmowi dziecka wystarczającej ilości płynów.

V. W lesie i na wsi

Obawy osób wypoczywających w okolicach leśnych budzą owady, głównie komary, kleszcze i pszczoły. Najlepszą ochroną przed tego typu zagrożeniem jest ubieranie dziecka w spodnie i koszulkę z długim rękawem, a na głowę – czapkę (unikajmy jaskrawych kolorów). Nieosłonięte części ciała warto posmarować preparatem chroniącym przed intruzami.. Wychodząc z domu sprawdźmy, czy ubranie nie jest poplamione słodkimi produktami. Po powrocie z lasu dokładnie oglądajmy skórę, czy nie ma w niej kleszcza. Poza tym, unikajmy jedzenia słodyczy na powietrzu, a podając dziecku picie sprawdzajmy, czy na obrzeżu lub wewnątrz naczynia nie ma pszczół czy os. Wyjeżdżając na wieś sprawdźmy, czy w miejscach, gdzie bawi się malec nie ma niebezpiecznych maszyn i urządzeń rolniczych.

Już teraz warto się upewnić, czy nasza pociecha pamięta jak się nazywa, wie gdzie mieszka i ewentualnie zna numer domowego telefonu. Mamy nadzieję, że po wakacjach spotkamy się zdrowi i wypoczęci, czego serdecznie życzymy.

Kreatywne zabawy na świeżym powietrzu, które pokocha Twoje dziecko

Wiosna zachęca do aktywnego spędzania czasu na świeżym powietrzu. Zabawa na dworze nie tylko korzystnie wpływa na rozwój fizyczny dziecka, ale może okazać się też niezapomnianą przygodą dla całej rodziny. Pozwólmy dziecku się wyszaleć, pobiegać boso, pobrudzić się, pomoczyć ubranie. Radosne chwile są warte więcej niż kilka dodatkowych ubrań w pralce.

Bańki mydlane w rozmiarze XXL

Któż z nas nie lubi baniek mydlanych? Do szalonej zabawy wystarczy miska lub basenik wypełniony wodą z pieniącym się płynem oraz obręcz (np. hula hop). Dwie osoby tworzą olbrzymią bańkę mydlaną, kładąc hula hop w baseniku z wodą, a następnie podnosząc obręcz delikatnie do góry, z dwóch stron równomiernie. Trzecie dziecko stoi pośrodku baseniku i stara się nie poruszyć, aby bańka nie pękła. Starsze dzieci mogą tworzyć bańki samodzielnie, młodszym przyda się pomoc rodziców. Taka zabawa uczy dzieci współpracy, cierpliwościi co najważniejsze, sprawia mnóstwo radości.

Wodne kule

Dzieci uwielbiają wodę, szczególnie w gorące dni. Wodne kule, czyli zabawa z użyciem gąbek nasączonych wodą, zapewni im dużo ruchu, a dodatkowo, schłodzi organizm.Ta propozycja to ciekawa alternatywa dla baloników wypełnionych wodą, które są odpowiednie dla starszych dzieci. Wodne miotacze można zrobić wspólnie z dziećmi: wystarczy pociąć na paski kolorowe gąbki do mycia naczyń, w połowie ich długości związać je gumką, a następnie uformować kule. Na koniec należy zanurzyć je w letniej wodzie i można zacząć wodną bitwę. Zabawa w wodne kule może przekształcić się w wodny rzut młotem. Wystarczy do gąbki przyczepić gumkę i można poczuć się jak prawdziwy sportowiec na letnich igrzyskach olimpijskich.

Strzelanie do celu

Dzieci uwielbiają wyzwania. Wykorzystajmy to podczas aktywnej zabawy na świeżym powietrzu. Wystarczy przygotować tablicę, do której przyczepione zostaną nadmuchane balony. Dziecko przy pomocy lotek lub procy musi przebić balon i zrealizować zadanie napisane na małym bileciku ukrytym w jego wnętrzu. Może to być pokonanie toru przeszkód, bieg na czas, zrobienie przysiadów czy wykonanie pajacyka. Tak urozmaicona zabawa, będzie dla malucha niezwykle wciągająca.

Raz, dwa, trzy – rzucasz ty

Świetna propozycja na rodzinne, ciepłe popołudnie. Zachęć dziecko do znalezienia i samodzielnego udekorowania kamieni, które następnie zostaną wykorzystane w rzucaniu do celu. Puszki czy pojemniki, do których dziecko będzie miało za zadanie wrzucić kamienie, można ponumerować (w zależności od stopnia trudności, np. mniejszego otworu, czy umiejscowienia puszki bliżej lub dalej od rzucającego). Wygrywa zawodnik, który zdobędzie największą liczbę punktów. Pięknie udekorowane kamienie mogą stać się również pionkami w plenerowych warcabach (planszę można narysować kredą).

Domowe szczudła

Chodzenie na szczudłach? Nic prostszego. Można je zrobić samodzielnie i zachęcić dziecko do aktywności, która poprawi jego ogólną sprawność ruchową i nauczy go utrzymać równowagę. Aby przygotować domowe szczudła wystarczą dwie puszki, które można fantazyjnie udekorować. Na górze puszki należy zrobić dwa otwory, a następnie przeciągnąć przez nie mocną taśmę. Domowe szczudła gotowe! Teraz Twoje dziecko, niczym Żółw Ninja, może stanąć przed kolejnym wyzwaniem. Pamiętaj też, aby pokazać dziecku, w jaki sposób bezpiecznie poruszać się na szczudłach. Dobra zabawa, zarówno dla małych, jak i dorosłych rozrabiaków gwarantowana.

Mały Picasso

Podwórko, wspólna zabawa i… kreda. Pomysłów na rozrabianie z kredą jest mnóstwo. Możemy namalować tor wyścigowy, klasy do skakania, czy wskazówki podczas zabaw w podchody. Można też zachęcić dziecko do twórczej zabawy, dzięki której stanie się kimkolwiek zechce: księżniczką, motylem, ptakiem czy popularnym super bohaterem. Wystarczy pomysł, odrobina wyobraźni i mnóstwo chęci.

Żywienie dzieci w wieku przedszkolnym

Należy pamiętać o tym, że już w wieku przedszkolnym zaczynają się kształtować u dzieci nawyki żywieniowe, dlatego powinniśmy przestrzegać następujących zasad:

o Całodzienne wyżywienie rozłożyć należy na 5 posiłków. Posiłki te powinny być podawane regularnie tak, by były w miarę możliwości spożywane każdego dnia o tej samej porze w miejscu przeznaczonym do jedzenia.

o Potrawy podawajmy w małych porcjach, nie nakładajmy na talerz zbyt dużo jedzenia, bo mogą dzieci się zniechęcić. Nakładajmy wszystkie potrawy, które są przygotowane do spożycia, nie ulegajmy prośbie dzieci ”Ja nie lubię”.

o Pamiętajmy, by urozmaicać jadłospis dla dzieci. Nikt nie lubi jeść ciągle tego samego. Ważny jest też sposób podania (ulubiony talerz i sztućce) oraz zestawienie kolorystyczne całego posiłku tak, by wyglądał atrakcyjnie - jemy też oczami.

o Absolutnie nie należy podawać słodyczy przed posiłkiem, gdyż to zmniejsza apetyt i łaknienie.

o Stwórzmy pogodną atmosferę przy stole, dajmy dzieciom czas (indywidualnie dla każdego dziecka) na zjedzenie posiłku.

o Urozmaicanie dzieciom posiłków pozwoli na oswojenie się z "nielubianymi" lub "nieznanymi" potrawami (surówki, kasza, brukselka, nieznane dzieciom zupy).

o Pamiętajmy, że dziecko bacznie obserwuje dorosłych, jak spożywamy posiłek, co jemy.

* Dziecko, które chodzi do przedszkola część posiłków spożywa w domu, a część poza nim. Proponujemy zapoznawać się z jadłospisem na dany tydzień, co pozwoli na racjonalne zaplanowanie domowych posiłków.

* Dużą zaletą spożywania przez dzieci posiłków w przedszkolu jest to, że z rówieśnikami jedzą chętniej, lepiej im smakuje i bardziej aprobują posiłki, których jeszcze nie jadły lub nawet nie lubiły.

6 pomysłów na bożonarodzeniowe zabawy

Święta Bożego Narodzenia to wyjątkowy czas, na który już od początku grudnia czekają z utęsknieniem zarówno mali, jaki i duzi.
Aby maluchom zbytnio nie dłużyło się to oczekiwanie, warto zaproponować im ciekawe bożonarodzeniowe zabawy i zadania, przez co poczują się, jakby właśnie nadeszła Gwiazdka.

Podniosła atmosfera podczas wigilii, choinka, prezenty, to coś, czego nie mamy na co dzień. Dlatego Boże Narodzenie dla dzieci jest tak ważnym wydarzeniem, na które czekają z niecierpliwością. Warto mieć w zanadrzu kilka pomysłów na bożonarodzeniowe zabawy dla dzieci, wprowadzające maluchy w świąteczny nastrój.

Przed Bożym Narodzeniem warto również wspólnie przygotować świąteczne ozdoby.

Świąteczna kartka

Wysyłanie świątecznych kartek z życzeniami to tradycja warta pielęgnowania. Pięknie wykonana bożonarodzeniowa pocztówka, będzie wyjątkową pamiątką dla osoby, która ją otrzyma. Przygotowywanie świątecznych kartek to świetna zabawa dla malucha na długi zimowy wieczór. Do przygotowania świątecznej kartki wystarczą sztywne, kolorowe kartony oraz drobiazgi ze sklepu papierniczego, takie jak świąteczne naklejki, kokardki, brokat czy kredki. Warto także zaopatrzyć się w wycinający różne kształty dziurkacz.
Aby otrzymać kartkę, karton wielkości A4 należy złożyć na pół, a jego pierwszą stronę ozdobić według uznania. Na koniec wystarczy napisać życzenia, włożyć kartki do kopert i wysłać bliskim!

Bożonarodzeniowe aniołki

Podczas świąt Bożego Narodzenia w żadnym dziecięcym pokoju nie może zabraknąć aniołków. Im ich będzie więcej, tym lepiej. Zrobienie tej postaci jest bardzo proste - wystarczy zrolować w kształt stożka arkusz białego, złotego lub srebrnego kartonu. Na jego szczycie mocujemy buzię aniołka, narysowaną przez dziecko, a w jednej trzeciej wysokości, wycięte z papieru skrzydła. Zadaniem malucha będzie ozdobienie anioła - może to zrobić przyklejając na niego kawałki waty, malując farbami lub posypując brokatem. Warto wykonać kilka aniołków różnej wielkości, a następnie ustawić je w widocznym miejscu, by tworzyły oryginalną świąteczną dekorację!

List do Mikołaja

Każde dziecko chce otrzymać wymarzony prezent od Świętego Mikołaja. Najlepszym sposobem na to, by Mikołaj poznał marzenia maluchów jest wysłanie listu, który od początku do końca powinien być napisany rączką malucha. W liście do Mikołaja powinien znaleźć się zwrot grzecznościowy, kilka słów o nadawcy, a dopiero później wykaz świątecznych życzeń. List koniecznie trzeba ładnie ozdobić, na przykład rysując swoją podobiznę czy wymarzony prezent. Jeśli maluch jeszcze nie potrafi pisać, może w tym wyręczyć go rodzic, który zanotuje wszystko, co powie dziecko.

Bożonarodzeniowa szopka

Bożonarodzeniowa szopka to nieodłączny element świątecznej tradycji. Dlatego jej wykonanie będzie dobrym pomysłem zabawy na Boże Narodzenie dla najmłodszych. Materiały, z których można zrobić figurki są naprawdę dowolne - plastelina, masa solna, papier czy klocki Lego to podstawowe materiały dla małego budowniczego. Szopkę świetnie będzie udawać odpowiednio ozdobione i wyłożone siankiem pudełko po butach. Można także pozwolić maluchowi, aby oprócz tradycyjnych bohaterów sceny betlejemskiej, ustawił również postacie, jakie tylko sobie wymyśli. W ten sposób powstanie naprawdę wyjątkowa szopka.

Bożonarodzeniowy lampion

Wykonanie bożonarodzeniowych lampionów to świetna zabawa dla całej rodziny. Wystarczy przygotować arkusze sztywnego kartonu, które należy złożyć wzdłuż i przeciąć. Na powstałych w ten sposób paskach, wytnijcie różne kształty, np. dzwoneczki, gwiazdki lub choinki (jeżeli dziecko nie potrafi posługiwać się nożyczkami, wykorzystajcie dziurkacze wycinające podobne kształty). Od wewnętrznej strony przyklejcie cienką kolorową bibułkę, a na koniec zepnijcie papier w rulon. Teraz wystarczy tylko włożyć do środka świecę do podgrzewacza - i bożonarodzeniowy lampion gotowy. Uwaga! Świeczkę koniecznie trzeba zabezpieczyć tak, aby płomień nie mógł dosięgnąć kartki. Najlepiej będzie umieścić ją na przykład w niewysokiej szklance.

Świąteczne kalambury

Maluchy nie mogą doczekać się rozpakowywania prezentów? Zanim nastąpi ten moment, proponujemy świąteczne kalambury, polegające na odgadywaniu co kryje się w worku Mikołaja. Każda osoba biorąca udział w grze, „wymyśla” jeden prezent, a następnie za pomocą dźwięków i gestów opisuje go. Zabawa trwa dopóty, dopóki wszyscy nie przedstawią swoich pomysłów.

Jak wspierać dziecko w rozwijaniu samodzielności ?

Samodzielność jest potrzebą rozwojową każdego dziecka. Poprzez podejmowanie prób i gromadzenie doświadczeń, stopniowo opanowuje ono niezbędne w życiu umiejętności, rozwija swoje możliwości, poznaje własną odrębność i kształtuje tożsamość.

Dlaczego nie pozwalamy dzieciom na samodzielność ?

Powodów, dla których rodzice hamują u dziecka naturalną potrzebę rozwoju i bycia samowystarczalnym jest wiele, np. :

strach, że zrobi sobie krzywdę (lub coś zepsuje)
pewność, że zrobimy coś szybciej i lepiej (szczególnie, gdy nam się śpieszy, a tak zdarza się bardzo często)
przekonanie, że jest jeszcze małe i nie musi nic robić ("jeszcze się w życiu napracuje")
obawa, że jak mu się nie uda, to będzie mu smutno z tego powodu, będzie płakało (przecież jako rodzice "mamy za zadanie oszczędzić dzieciom przeżywania porażek")

Rodzice zapominają, że okres dzieciństwa, to czas zdobywania doświadczeń i wyposażania dziecko w umiejętności przydatne w dorosłym życiu. Ważne jest kształtowanie samodzielności w działaniu oraz zdobywanie wiedzy i poszukiwanie informacji, a dzieje się to podczas zabaw, eksperymentowania, badania i tworzenia.

Rodzaje samodzielności:

Samodzielność umysłowa- przejawia się podczas podejmowania decyzji oraz rozwiązywania zadań i problemów podczas zabawy i nauki
Samodzielność praktyczna- przejawia się w wykonywaniu czynności samoobsługowych, prac porządkowych i gospodarczych
Samodzielność społeczna- przejawia się we współdziałaniu i porozumiewaniu się z innymi osobami oraz w braniu odpowiedzialności za podejmowane decyzje społeczne

Jak pomóc dziecku w uzyskaniu samodzielności ?

Pozwólmy dziecku wykonywać codzienne czynności samodzielnie, zachęcajmy go do tego i wspierajmy, jeśli zajdzie taka potrzeba. Zainteresowanie i pozytywne wzmocnienie (pochwała) stanowią najlepszą motywację dla malucha
Nie wyręczajmy dziecka i nie śpieszmy się z niesieniem pomocy czy podawaniem rozwiązania. Niech maluch uczy się metodą prób i błędów
Wspierajmy dziecko w podejmowanych działaniach, doceniajmy starania i okazujmy szacunek dla wysiłku malucha
Dajmy dziecku czas na wykonanie zadania i nie ponaglajmy go
Pozwalajmy dziecku naprawiać różne sprawy, zmagać się z problemami, uczyć się na błędach i ukazujmy konsekwencje poszczególnych zachowań

Pamiętajmy, że z samodzielnego dziecka wyrośnie odważny, dociekliwy i zaradny dorosły, który będzie wiedział czego chce od życia-
a przeciż do tego dążymy w wychowaniu.

10 sposobów, by dziecko chętnie chodziło do przedszkola

Poznaj 10 sposobów, które ułatwią dziecku adaptację w przedszkolu

Moment, w którym dziecko zaczyna chodzić do przedszkola, to ważny etap i dla niego, i dla jego rodziców. Smyk ma szansę nauczyć się życia w grupie rówieśników, samodzielnego jedzenia i załatwiania potrzeb fizjologicznych, opanować nawyki higieniczne, dowiedzieć się, jak samodzielnie organizować zabawę, co znaczą zakazy, nakazy i normy.

Dla rodziców to też duża zmiana. Być może pierwszy raz w życiu muszą obdarzyć zaufaniem instytucję społeczną i powierzyć jej opiece swoje maleństwo. Ważne, by robili tow przekonaniu, że smyk poradzi sobie w grupie. I że nawet jeśli doświadczy w przedszkolu pewnych trudności, posłuży to jego rozwojowi, a nie będzie dla niego krzywdą. Jeśli będziesz bać się o dziecko, ono to wyczuje i w chwili rozstania wpadnie w rozpacz. Co robić, by do tego nie doszło?

10 sposobów, by dziecko będzie chętnie chodziło do przedszkola:

1. Pokaż, że przedszkole to normalna sprawa

Chodzenie do przedszkola traktuj jak zupełnie naturalną sprawę, a nawet pewien atrybut dojrzałości. Tłumacz malcowi, że podobnie jak tata chodzi codziennie do pracy, a siostra do szkoły, on na tyle duży, by mógł wreszcie chodzić do przedszkola. Bądź cierpliwa, a już niedługo dziecko będzie chętnie chodzić do przedszkola.

2. Nie zostawiaj dziecka w domu bez powodu

Przerywanie rytmu chodzenia do przedszkola kilkoma dniami "odpoczynku" u babci lub cioci przedłuża tylko niepotrzebnie okres adaptacji.

3. Opowiedz o swoich o miłych wspomnieniach

Chodziłaś do przedszkola i masz miłe wspomnienia związane z tym okresem? Opowiedzo tym dziecku! To sprawi, że będzie chętnie chodziło do przedszkola.

4. Zwróć uwagę, w jaki sposób mówisz o przedszkolu

"Już możemy wracać do domu" ma inny wydźwięk niż "Teraz idziemy do domu". Niby różnica niewielka, a jednak pierwsze zdanie sugeruje, że przedszkole jest dla dziecka sytuacją przymusową, a drugie nie. W rozmowach, nawet toczonych między dorosłymi, ale w obecności dziecka, staraj się podkreślać dobre strony przedszkola.

5. Nie odbieraj maluchowi prawa do własnej oceny przedszkola

Nie ma sensu przekonywać go, że Jaś, który poszturchuje inne dzieci jest miły, nawet jeśli jest synem naszej najbliższej przyjaciółki,
a barszczyk pyszny, choć smyk go nie cierpi. Pozwólcie dziecku się wyżalić i starajcie się podtrzymywać je na duchu.

6. Jeśli pojawią się problemy, porozmawiajcie o nich

Porozmawiajcie ze smykiem o trudnych sytuacjach, które mogą się zdarzyć w przedszkolu. Zapewnijcie go, że w takich chwilach może zaufać pani przedszkolance, tak samo jak mamie czy tacie.

7. Ubierz dziecko wygodnie

Ubranie przedszkolaka powinno być komfortowe i nie sprawiać kłopotów. Sprawdzą się spodnie sportowe, na gumkę, swetry lub dresy
z rękawami łatwymi do podciągania. Pod sweter lub bluzę najlepiej założyć koszulkę z krótkim rękawem. Do zabawy na terenie budynku dziecko powinno mieć kapcie. Zarówno one, jak i buty zakładane na spacer powinny być zapinane na rzepy.

8. Nie przedłużaj rozstania

Pożegnanie powinno odbywać się bez pośpiechu, ale też bez zbędnego przedłużania momentu rozstania. Twój pobyt w sali z dzieckiem przedłuża jego niepokój związany z rozstaniem, które i tak przecież nastąpi, a także utrudnia nawiązanie pełnego kontaktu z innymi dziećmi. Dlatego najlepiej pozostawić dziecko pod opieką nauczycielki, która zorganizuje mu czas. Dzięki temu nawet bardzo rozpaczający przy rozstaniu maluch szybko się uspokoi, oswoi i nawiąże kontakt z rówieśnikami.

9. Odprowadzanie powierz tacie

Jeśli dziecko przy pożegnaniu z mamą płacze, lepiej będzie kiedy odprowadzi je tata. Rozstania z tatą są z reguły mniej bolesne.

10. Nie wycofuj się, nigdy!

Nie zabieraj dziecka do domu, kiedy płacze przy rozstaniu. Jeśli zrobisz to raz, będzie wiedziało, że łzami może wymusić wszystko! Jeśli malec chce może natomiast zabrać do przedszkola swoją ulubioną zabawkę, pozwól mu na to. Kontakt z nią da dziecku poczucie bezpieczeństwa.

Archiwum

Zabawa w skojarzenia

Poszukiwanie skarbów

Gry planszowe

Skoki przez linkę

Kto wyżej?

Spacer

Przeciąganki

Raz, dwa, trzy – Baba Jaga patrzy

Ciuciubabka

Kolory

Balonik

Gra w klasy

Głupi Jaś

Podawanie piłki górą

Celowanie

Rowerek bez pedałów

Ścianka wspinaczkowa

Basen

Wrotki i rolki

Hulajnoga

Tor przeszkód

Slalom

Skrzyżowanie

Pierścień Saturna

Otchłań oceanu

Wazoniki

UCZMY NASZE DZIECI DOBRYCH MANIER JUŻ

Tajniki dobrego wychowania dzieci

Nauka dobrych manier – o czym pamiętać?

Domowa szkoła dobrych manier dla dzieci

Bardzo dobre maniery bardzo dobrą inwestycją

Ferie w domu – proste pomysły na uatrakcyjnienie dzieciom czasu wolnego

Planszówki i puzzle

Zabawy w kuchni

No i oczywiście… trzeba ulepić bałwana

Artykuł pochodzi ze strony: https://miastodzieci.pl/czytelnia/ferie-w-domu-proste-pomysly-na-uatrakcyjnienie-dzieciom-czasu-wolnego/

Wskazówki dla rodziców pomocne w realizacji ponownego wystąpienia kształcenia na odległość dla dzieci w wieku przedszkolnym należącym do grupy Krasnale .

2. Trzymaj się rutyny.

3. Mamo , tato. Pozwól dziecku odczuwać emocje

4. Sprawdź, jakie informacje o koronawirusie docierają do Twoich dzieci

5. Rodzicu stwórz okazje do wspólnego spędzania czasu

6. Kontroluj swoje zachowanie

7.Współpracuj z wychowawcami grupy Krasnale.

Wyszukiwarka

Kalendarz